Thursday's Child

Monday's child is fair of face,
Tuesday's child is full of grace,
Wednesday's child is full of woe,
Thursday's child has far to go,
Friday's child is loving and giving,
Saturday's child works hard for his living,
And the child that is born on the Sabbath day
Is bonny and blithe, and good and gay.

---Nursery rhyme

Η Τζώρτζια κι εγώ είμαστε παιδιά της Πέμπτης. Κι έτσι η "γεννέθλια" μέρα , μας φέρθηκε με στοργή και προδέρμ!

Σηκωθήκαμε χαλαρά κατά τις 8μιση (φαίνεται πως αυτή η ώρα "κλείδωσε") και αρχίσαμε την προετοιμασία για την πρώτη "procedure" (ούτε το "διαδικασία" μου κάνει, ούτε το "επέμβαση" καθότι παραπέμπει σε νυστέρια, τα οποία δεν εμπλέκονται στο σενάριο."Πρωτόκολο" μήπως; Ουφφφφ... Decisions, decisions, decisions!), δηλαδή την πρώτη εντοπισμένη ένεση βλαστοκυττάρων, εν προκειμένω στην βάση της σπονδυλικής στήλης, στην ουρίτσα (εξού και "caudal"). Ένα τέταρτο της ώρας υπόθεση όλη κι όλη, αλλά μετά αυστηρά 2 ώρες ξάπλα ανάσκελα και ακινησία. Απ τις 2 το μεσημέρι και μετά, είμασταν ελεύθερες περιορισμών!

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε σχετικά ήρεμα, μόνο οι καθιερομένες πιά χορηγήσεις αντιβιωτικών κτλ. Οι ρυθμοί χαλάρωσαν, πήραμε μια ανάσα :)

Στα μεγάλα wins της ημέρας, η εγκατάσταση ασύρματου router, που μας έλυσε τα χέρια (κυριολεκτικά) και πλέον συνδεόμαστε και τα δύο internet junkies ταυτόχρονα και μάλιστα απ την άνεση των κρεββατιών μας!

Το βράδυ η Τζώρτζια ανέπτυξε έναν μικρό σπαστικό βήχα.. Η πιθανές αιτίες είναι πολλές και οι συνδυασμοί τους ακόμα πιο πολλοί. Πιθανώς να είναι αντίδραση στην αντιβίωση ("herxing") ή, τόσες μέρες που μπαινοβγαίναμε από τους ζεστούς, υγρούς, αποπνικτικούς εξωτερικούς χώρους σε κλιματιζόμενα νοσοκομεία-ψυγεία, την άρπαξε. Την ταλαιπόρησε αρκετά ο βήχας, όποτε προσπαθούσε να μιλήσει, να φάει ή να πιεί. Η θερμοκρασία της όμως κανονικότατη. Το αναφέραμε στον γιατρό βάρδιας, και μας έφεραν οι νοσοκόμες ένα σιρόπι με γευση μπλιάχ, αλλά ήταν γενναία και κατάπιε την αηδία και μάλιστα χωρίς συνοδευτική κουταλιά ζάχαρης ;)

Χρειάστηκε να την αφήσω για λίγο μόνη στο δωμάτιο, καθότι με κάλεσε το καλλιτεχνικό μου καθήκον (μουσική υπόκρουση που υποδηλώνει βαρυσήμαντη αποκάλυψη εδώ, παρακαλώ) και το καθήκον, ως γνωστόν, δεν περιμένει!

ΤΕΛΟΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΙΤΕ ΑΥΡΙΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΞΕΝΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΜΑΣ #openINDIA!

Ευγενική προσφορά του θαυματουργού ΚΑΘΙΚON / ΚΑΘΙΚOFF!

Σταυροβελονιά και κοπανέλι

Η χθεσινή* ήταν μακράν η δυσκολότερη μας μέρα απ'όταν φτάσαμε.

(για τους βιαστικούς υπάρχει ρεζουμέ στο τέλος του ποστ)

Μας είχαν δώσει αποβραδίς οδηγίες να μείνει η Τζώρτζια εντελώς νηστική το πρωί, προκειμένου να υποβληθεί σε σειρά εξετάσεων. Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι όσοι την γνωρίζουμε (έστω ονομαστικά), το πράγμα δεν ξεκίναγε καλά.

Εγερτήριο στις 8 λοιπόν. Πλήρες μπάνιο μετά λουσίματος. Της πήραν δείγμα για αιματολογική εξέταση. Λίγο μετά τις 10 μας πήρε αυτοκίνητο και μας πήγε σε διαγνωστικό κέντρο για ηλεκτροκαρδιογράφημα, υπερήχους καρδιάς, άνω και κάτω κοιλιακής χώρας, μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου και σπονδυλικής στήλης, ακτινογραφίες θώρακα και κοιλιακής χώρας.

Στην αίθουσα MRI, μπίτι μπούζι, έμεινα να της κρατάω της κοκκαλωμένες πατούσες μπας και τις ζεστάνω. Μου φόρεσαν προστατευτηκά για τα αυτιά (εντελώς άχρηστα, διαστάσεων Ε.Τ.) και απο πάνω έδεσα την μαύρη μου εσάρπα, για να μην μου φεύγουν. Το θέαμα πρέπει να ήταν μεγαλειώδες γιατί έκοψα τους τεχνικάριους να χαχανίζουν μέσα απ το τζάμι. Το βλέμμα της Τζώρτζια όταν βγήκε απ το τούνελ και με αντίκρισε, τα είπε όλα. Πετάρισα βλεφαρίδα και φώναξα "άλλος με τον τομογράφο μαααααας!"

Για την ανυπέρβλητη αυτή (ανα)παράσταση oscarικών προδιαγραφών, μας έκαναν σκόντο και ο λογαριασμός ανήλθε στο nevertheless ιλιγγιώδες ποσό των 230 γιούρο.

Επιστρέψαμε κατά τη μιάμιση το μεσημέρι, η Τζώρτζια δέχτηκε μία ένεση βλαστοκυττάρων (απ τις "απλές", στο μπράτσο, απ τις οποίες της χορηγούνται 2 την ημέρα) ως ορεκτικό, φάγαμε βιαστικά και η Τζώρτζια απάντησε ένα ερωτηματολόγιο ακόμα (από άλλο γιατρό). Μετά, ξανά στο injection room για ενεσούλα-επιδόρπιο (καλά το πιάσατε το υπονοούμενο, αρχίστε να μετράτε βελονιές) και ξαναφύγαμε με άλλο αυτοκίνητο για άλλο ιατρείο, νευρολογίας και διαταραχών ύπνου, για δύο εξετάσεις ακόμα, SSEP (αυτό το μενού συμπεριλαμβάνει εστιασμένα μίνι ηλεκτροσόκ) και ηλεκτρομυογράφημα. Σε αυτό το δεύτερο, για όποιον δεν γνωρίζει (όπως εγώ, μέχρι που το είδα να εκτελείτε live), σου βυθίζουν μια λεπτή βελόνα σε επιλεγμένους μύες. Άλλες 8 βελονιές.

Γυρίσαμε κατά τις πεντέμιση, κομμάτια. Δείπνο. Να θυμηθώ να γράψω ξεχωριστό special foodie edition: θα αλλάξει για πάντα η αντίληψή σας περί "νοσοκομειακού φαγητού". Και -ναι!- έφτασε η ώρα για μια ένεση ακόμα, ενδοφλέβια αυτή τη φορά, για αντιβιώσεις κτλ.

Ρεζουμέ:

230 euro, 12 βελονιές, 10 εξετάσεις, 4 αυτοκινητάδες, 1 ερωτηματολόγιο και 1 Μανταλένα για την Τζώρτζια Παπαζήση, την τρίτη μας μέρα στην Ινδία.

(και τώρα αγαπημένε βιαστικέ, παραδέξου πως πρέπει να ξαναπάς στην αρχή και να το διαβάσεις όλο!)

Να η σταυροβελονιά, να και το κοπανέλι!

*χθεσινή μέρα: Τετάρτη 24 Αυγούστου, 2011.

Come Wander With Me

Να! Έτσι τα νανουρίζουν τα κορίτσια, για να έχουν όνειρα σάμαλι...

He said come wander with me love
Come wander with me
Away from this sad world
Come wander with me

He came from the sunset
He came from the sea
He came from my sorrow
And can love only me...

An Indian Dr. McDreamy

Η μέρα ξεκίνησε όταν μπήκαν στο δωμάτιο 2 ομελέτες, στις 08:45. Νομίζαμε πως θα είχαμε μπρέκφαστ χαλαρουίτα μέχρι τις 11:00 αλλά τελικά ήρθαν και μας είπαν να κατεβούμε στο ισόγειο, για να κάνουν στην Τζώρτζια την πρώτη ένεση με βλαστοκύτταρα, και τις εισπνεύσαμε. Εδώ έπαιξε και το σχετικό multitasking (ομελέτα-λίστα για ψώνια-douche-τουήτερ-ντύσιμο-συνάλλαγμα, όπου μπάι δε γουέη απορώ πως δεν μας έκοψε να αφήσουμε το ευρώ και να πιάσουμε τη ρουπία: σε λιγότερο από 2' το ρευστό μου πέρασε από το 110 στο 7520!)

Στην συνέχεια παρουσιαστήκαμε στο υπόγειο, στην αίθουσα φυσικοθεραπείας. Αυτό είναι ένα καλό σημείο για να αναφερθώ στο κόλλημα που έχουν οι φίλοι μας οι Ινδοί με το ερκοντίσο. 17 βαθμοί κελσίου, ανανέβατοι. Αύριο λέμε να πάμε με τις γούνες μας. Εδώ μας υποδέχτηκε ο Dr. Rijul. Νομίζω πως η Τζώρτζια ερωτεύτηκε. Ότι κι αν την ρωτούσε, εκείνη απαντούσε "now" αλλά της έβγαινε "νιάάάου". Εκτός αν ήταν σύμπτωμα υποθερμίας.

Μετά βγήκαμε έξω (δεν πήγαμε στα σιτάρ, βγήκαμε έξω απ το κτήριο). Έβρεχε ελαφρά και φυσούσε ευχάριστο αεράκι. Σιγά τους μουσώνες, σκέφτηκα. Μας περίμενε αυτοκίνητο και οδηγός για να μας πάει σε άλλο, μεγαλύτερο νοσοκομείο, για να κάνει η Τζώρτζια SPECT scan.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής κατάλαβα την λεπτή έννοια "προκαταρτικά καιρικά φαινόμενα". Σε εκείνη την φάση είμασταν όταν βγήκαμε απ την κλινική. Τώρα, μέσα στο ταξί με πολιτικά, έξω εμαίνετο το σύμπαν, 2 βήματα πριν τον οργασμό της Καραμανή. Γαμουσώνες.

Μικρό διαφωτιστιικό διάλειμμα "Γνωρίζοντας την Ινδία": Μέσα στον κατακλυσμό, εμφανίζεται δίπλα μας μοτοσυκλετιστής με μηχανή μεγάλου κυβισμού, μαύρο full face κράνος, μαύρη ολόσωμη αδιάβροχη στολή, ξυπόλητος.

Τελικά φτάσαμε στο καζίνο στο Λουτράκι. Μόνο που εδώ το λένε "Fortis Healthcare Hospital". Απ έξω μόστρα, από μέσα η ίδια μεθοδική, αποτελεσματική, φιλική, ανθρώπινη ευγένεια. Και πάνω απ όλα: πειστική! Τίποτα εδώ δεν θυμίζει την PR, PC, "επαγγελματική" συμπεριφορά των αντίστοιχων χώρων που έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα.

Επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας (αυτό που χτες περιέγραψα μιλώντας σε φίλο σαν "οριακά μικρό αλλά σχετικά άνετο" και σήμερα ανακάλυψα ότι πρόκειται για την "Προεδρική Σουίτα") στο Nu Tech MediWorld κατά τις 5μιση.

Είμαστε πια και οι δύο πολύ κουρασμένες αλλά και χαρούμενες. Νιώθουμε πως τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και προχωράμε. Νομίζουμε πως "σχολάσαμε" για σήμερα, αλλά δεν τα λογαριάσαμε σωστά. Πρέπει να γίνουν 2 ακόμα ενέσεις, και μια ακόμα συνένευξη σε νεαρό γιατρό. Κι αυτόν τον γλυκοκοιτάει. Απαντάει υπομονετικά στις ερωτήσεις του, επί σχεδόν μία ώρα. Φεύγοντας μας καληνυχτίζει ευγενέστατα, με το χαμόγελο. "That's all for now, thank you again, good night, for now".

"Νιάάάου!..."

Ούτε Khan.

Νέο Δελχί, Δευτέρα 22 Αυγούστου, ώρα 22:30 τοπική. Έτσι ρυθμίσαμε τα κινητά και τους υπολογιστές μας. Αν τα μυαλά μας ήταν στα καλά τους όμως, θα μας έλεγαν πως είναι μόλις 8 το βράδυ. Αλλά πού! Αλλού βαρουν τα τούμπανα, αλλού χορεύει η νύφη.

Προσπαθώ να συγκροτήσω τις μνήμες της μέρας με χρονολογική σειρά, αλλά ρετάρω. Θα τις παραθέσω όπως μου έρχονται λοιπόν, κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.

Στο αεροδρόμιο της Αθήνας, δροσερά μποφόρια έξω, ανεβασμένες αδρεναλίνες μέσα. Παρέδωσα βαλίτσες, «Π» και καροτσάκι στο check-in. Ψιλοκουβεντούλες περιμένοντας να έρθει κάποιος να μας συνοδεύσει στην πύλη. Ο Τάσος, ο Βύρωνας, ο Μιχάλης και η Αθηνά, ο Γαβρίλης. Τα χαμόγελα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι ευχές. Η αγάπη. Η ελπίδα. Η σοφία; Είδα την Τζώρτζια να βουρκώνει. Την πήρα και φύγαμε.

Επιβιβαστήκαμε πρώτες. Μια διαδικασία που εμπλέκει 2 (διαφορετικών τύπων) καροτσάκια, ένα κάθισμα και πολλές σφιχτές αγκαλιές, μαξιλαράκια, κουβερτούλες fleece και την οποία θα επαναλαμβάναμε ακόμα 3 φορές μέσα στις επόμενες 8 ώρες.

Ευγενικές αεροσυνοδοί, όλες στη τρίχα βαμμένες και χτενισμένες, άλλες ασιάτισες, άλλες αφρικανές, άλλες σκανδιναβές (;!). Και μια νταρντάνα που μοιάζει με τραβεστί με φρύδια ολόμαυρα σαν κομμένα από τσόχα και κολλημένα με βέλκρο. Τα ηχεία τρέμουν απ τους ήχους συνθεσάιζερ τσιφτετελίων. Κάτι σαν τον Κατσαρό της Αραβίας. (“- Τον Γιώργο; - Τον Γιώργο...”).

Ξεσαλώνουμε, η ένταση μας ξεπερνάει. Απογείωση με περίπου μισή ώρα καθυστέρηση. “Τράβα μαλλί, τράβα μαλλί! Άσε μαλλί” της λέω, και ξεκαρδιζόμαστε. Μετά φανταζόμαστε τον Κυβερνήτη Giovani (αυτόν της sexy φωνής με θεληματικό πηγούνι που μας καλωσόρισε απ το πιλοτήριο) φαλακρό. Ξεφεύγουμε. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε Khan η τελευταία. “We will shortly be serving dinner” λέει η νταρντάνα. Δεν μας χαλάει. Πεινάμε.

Κάποια στιγμή, ένα τεράστιο μισοφέγγαρο, το βλέπουμε σαν να είμαστε πιο ψηλά εμείς, και μοιάζει αλλόκοτα κοντά μας!

Πάνω που γλαρώνουμε, μας ετοιμάζουν για προσγείωση στην Ντόχα. Υποτίτθεται ότι θα έχουμε δυόμιση ώρες αναμονή. Μας αποβιβάζουν τελευταίες. Με το που ξεμυτίζουμε απ τ’αεροπλάνο, είναι σαν να μας πέταξαν στη μούρη μια βρεγμένη ζεστή πετσέτα, βουτηγμένη στο καυσαέριο. Βρωμάει καμμένο λάστιχο και πίσσα. Είναι κοντά μεσάνυχτα. 34 βαθμοί κελσίου. Την υγρασία ας μην την συζητήσουμε. Κάνει τις πορνοστάρ να μοιάζουν με ντάκο.

Είμαστε μόνες στο πούλμαν που μας πάει στο κτίριο του αεροδρομίου. Περίπου 10 λεπτά διαδρομή (!!). Αχανείς εγκαταστάσεις. Transit. Μας περνάνε από διαδικασίες ουσιαστικά ερήμην μας. Εμείς μόνο δίνουμε διαβατήρια. Παίρνουμε διαβατήρια. Ακολουθούμε ξενυχτισμένους υπαλλήλους. Παρακαλούμε και μας πάνε σε μια τουαλέτα. Μας λένε να βιαστούμε. Εκτελούμε κινήσεις με ακρίβεια κορεάτισας μπαλαρίνας-ρομποτ. Για πρώτη μας φορά, τύφλα να’χει η Σιλβί Γκιγιέμ!

Ξανά η βρεγμένη πετσέτα. Ξανά το πούλμαν. Συνοδός μας, ευγενέστατος και προσεκτικός κύριος απ το Mumbay της Ινδίας.

Ξανά στο αεροπλάνο. Ξανά ο Κατσαρός. Απογείωση. “We will shortly be serving dinner”. Η πτήση της μαρμότας. Αντί για την νταρντάνα-τραβεστί έχουμε 2μετρο gay cabin steward με περίοδο, μες τα νεύρα. Προσπερνάει τα καθίσματά μας και ακούμε δυνατό γδούπο. “Σαβουριάστηκε η ξινή…” Δώστου πάλι γέλια. Δεν αντέχουμε πια. Κουτουλάμε. Πότε πότε λαγοκοιμάμαι. Η Τζώρζια καθόλου. Ξημερώνει τάχυστα. Προσέγγιση στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ίντιρα Γκάντι. Μας ψεκάζουν. Με εντομοκτόνο. Δεν αστειεύομαι, περνάνε οι αεροσυνοδοί-μοντέλες στους διαδρόμους με δύο τύπου φλιτ στα χέρια και απελπισία στο βλέμα. India Health Regulations μπούρου μπούρου. “Qatarαμέέένο Αροξόλ!”

Νέο Δελχί. Συννεφιά. 8^η πρωίνη. 29 βαθμοί. Μουσκίδι. Immigration. Αποσκευές. Μας επιστρέφουν και το «Π» και το καροτσάκι με ζημιές. Λείπουν και μπουλόνια. Τσατίζομαι. Προσπαθούν να τα φτιάξουν. «Λίγο χτύπημα με σφυρί θέλει και θα γίνει σαν καινούργιο» μου λέει ο νεαρός υπάλληλος. «Είναι καινούργιο!» του απαντάω, «φέρε σφυρί!» με ύφος “We are not amused”—10 λεπτά σε Ινδικό έδαφος και είμαι έτοιμη για διπλωματικό επεισόδιο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Lalang Singh (όπως μας συστήθηκε αργότερα) για να μας υποδεχτεί εκ μέρους της κλινικής και σώζει την κατάσταση. «Μην ανησυχείτε, θα τα φτιάξουμε στην κλινική σε χρόνο μηδέν. Έχουμε και μπουλόνια.» Τεράστιο χαμόγελο. Φορτώνουμε αυτοκίνητο και βγαίνουμε στον δρόμο. Κάτι σαν ινδική Αττική Οδός. Πεζοί διασχίζουν αμέριμνοι κουβεντιάζοντας, πριν καβαλήσουν τα κάγκελα. Μια μοτοσυκλέτα μας έρχεται κόντρα στο ρεύμα. Αργότερα όταν το ανέφερα στην manager της κλινικής, ανασήκωσε τα υπέροχα φρύδια της, έκπληκτη. «Μόνο μία;!»

Στην πορεία της κουβέντας μας καταλήξαμε ότι η Ινδία κατοικείται κυρίως από Έλληνες.

Η Μανδάλω

Αυτό ήταν. Έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Έτοιμη και η βαλίτσα, και το εφεδρικό τσαντάκι με τα είδη πρώτης ανάγκης. Μην πάει ο νους σας σε οδοντόβουρτσες και κυλότες, για το laptop λέω.

Πίστευα πως όταν θα ερχόταν αυτή η μέρα, θα είχα κάποια ένταση, κάποιον εκνευρισμό, αλλά όχι. Αντιθέτως νιώθω πολύ ήρεμη και χαρούμενη.

Σαφώς συνέβαλε σε αυτό η μικρή μάζωξη πριν λίγες μέρες στο σπίτι μου, κάτι μεταξύ house-warming & farewell, με φίλους παλιούς και καινούργιους. Πολύ ευχάριστη βραδυά, με πολύ γέλιο και πολλή αγάπη. Επίσης τα διάφορα μηνύματα με ευχές και πολύ όμορφες σκέψεις, πανταχόθεν.

Να, η καλή μου η Jessica μου έστειλε και μια πανέμορφη mandala:

Πως να μην είσαι ήρεμη και καλότυχη με όλα αυτά;

Γαλότσα λαχουράτη

Σκεφτόμουν να αγοράσω ένα ζευγάρι crocks εν όψει του ταξιδιού στην Ινδία, με την λογική ότι θα είναι άνετα, ευκολοφόρετα και ότι θα μπορώ να τα πλένω καθημερινά, να τους πατάω κι ένα Dettol, βρε αδερφέ. Κι ας μην είναι ο,τι κολακευτικότερο. Αν η σαγιονάρα μέσα στην κλινική "περνάει", σκέφτηκα ότι για εξωτερικούς χώρους προπάντων (βλέπε "δρόμους του Νέου Δελχί σε εποχή μουσώνων") καλύτερα να φοράω κάτι λίγο πιο "κλειστό". Ναι.

Το κουβέντιασα με φίλο που έχει ταξιδέψει στην εξωτική Ινδία πολλές φορές. Γέλασε. Μου είπε να πάρω γαλότσες. Νομίζω πως ποτέ η μούρη μου δεν έμοιασε περισότερο με εκείνη του Charlie Brown.

Τελευταίο pit stop

Την Τετάρτη που πέρασε μου συνέβη κάτι πρωτοφανές από καταβολης κόσμου (μου).

Οι περισότεροι από εσάς γνωρίζετε πως οι τελευταίες εβδομάδες ξετυλίχθηκαν γύρω από 2 κυρίως άξονες: την μετακόμιση και την προετοιμασία του ταξιδιού στην Ινδία με την Τζώρτζια. Μιλάμε για πολύ κούραση αλλά και ενθουσιασμό. Και για τα δύο.

Την περασμένη Τετάρτη λοιπόν, επέστρεψα στο σπίτι κατά τις τρεις το μεσημέρι μετά από διάφορα τρεχάματα και -για πρώτη φορά μετά τη μετακόμιση- άρραξα στο κρεββάτι και χάζευα τηλεόραση (!!!).

Μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου ο David και με ρώτησε αν κοιμάμαι, αν μπορεί να περάσει να με δει. "Έλα, σε περιμένω!" του είπα και αποκοιμήθηκα.

Έφτασε μετά από μισή ώρα και για άλλη μισή ώρα χτύπαγε κουδούνια (στην είσοδο της πολυκατοικίας και -μετά- στην πόρτα του διαμερίσματος) και απανωτά τηλεφωνήματα (βρήκα 6 αναπάντητες μετά) και δεν άκουσα απολύτως τίποτα!

Τρομοκρατήθηκε, το μυαλό του γέννησε φρικιαστικά σενάρια, κινητοποίησε φίλους για να βρεθούν 2α κλειδιά να μπει στο διαμέρισμα, αφού είμαι αυτή που ξυπνάει (και κοιμάται) με την μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου, υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Ευτυχώς ξύπνησα πριν σπάσει την πόρτα...

Κάπου εκεί κατάλαβα την έκταση της εξάντλησής μου.

Είναι το δεύτερο πρωί που ξυπνάω στο Αγιασμόθι (πως να μην θες να βρεις τρόπο να γράψεις την λέξη αυτή;;) της Αναβύσσου, όπου φιλοξενούμαι μαζί με τον φίλο μου τον Στάμο (aka Σταμάτη, Matt & Μελιτζανάκι) στο σπίτι της γλυκειάς Γιούτα.

Η Γιούτα είναι η καλή του πατέρα μου, του Μπερνάρ (έλα, να μαθαίνουμε τα πρόσωπα του δράματος σιγά σιγά). Εκείνη είναι 71 ετών και εκείνος πλησιάζει τα 77. Γνωρίστηκαν πριν 3 περίπου χρόνια, μέσω ίντερνετ (Σ.σ. για τους φίλους τουητοκοσμικούς: #BeatThat)

Και έτσι πέρασαν δυόμιση μέρες με οκτάωρους νυχτερινούς ύπνους, βράδια στην βεράντα με το τραγούδι του γκιόνη, πρωινά ξυπνήματα με τζιτζίκια και τριζόνια, 2 θαλασσινές βουτιές στον Αη Νικόλα (Φραγκίσκο, θυμάσαι;), ένα crash refresher course σε Πόρτες-Πλακωτό-Φεύγα και ατελείωτες συζητήσεις γύρω απ το τραπέζι στο οποίο πρωταγωνίστησαν οι αναμνήσεις απ τα παιδικά μου χρόνια. Νομίζω πως για τον μπαμπά μου, θα είμαι για πάντα ο Μούχτης, 4 χρονών. Δεν με χαλάει :)

Ο Μούχτης & κι ο Vadit, στο Sihlbrugg γύρω στο 1972

Πάμε μωρή Mary Poppins αρρώστια!

Τελευταίο καθάρισμα στο "παλιό" σπίτι σήμερα και πρώτο de profundis στο "καινούργιο"!

I'll Be Home

For those of you who don't know it, we Greeks have a "have a good" wish for almost everything: the day, the week, the month, the season (more often for Summer & Winter), a sleep, a dawning... Perhaps it is quite a telling trait, of a People traditionally striving and forever wishing for the best.

So, καλό μήνα ("a good month") to us all!

The first of the month found me moving houses. In a previous, rather blues-afflicted post (don't click unless you can read Greek), I was contemplating the strange sadness involved in moving, even when the next dwelling is going to be a perfectly beautiful place, in the sense that I always feel I am leaving a part of me behind. It follows that A House Is Not A Home (beautifully sung by the amazing Luther Vandross) and it's really not about the walls or roof, it is about the life that took place within.

The thought that came over me today is that houses are never really homes. People are.

The people in our lives at any given point in time, the ones we turn to for the little and the big stuff, the ones we share our trials, tribulations, joys and laughs with. Those people are "home".

And so, my "moving blues funk" lifted.

Whether here or there, I will never be homeless, because of the people who care for me, shelter me, nurture me and generally see me through this complex business of living.

I can but hope that I, too, am "home" to others.

And so I leave you with this song for tonight. It is perhaps not for the sake of expediency that the little word "at" is missing ;)

INDIALUCIA - "Rumba"

Αυτό το κομμάτι επιλέγω για σημαία στο ταξίδι που έρχεται!

A House Is Not A Home

Για να το λέει ο Luther, έτσι θα είναι.

Και τότε γιατί αυτή η θλίψη; Γιατί αυτό το κενό σε κάθε μετακόμιση;

Αυτή είναι η 4η απ το 2004. Πέρα απ την φασαρία και την κόπωση της διαδικασίας, βρίσκω πάντα κάτι πολύ στενάχωρο σε αυτό το ξεσπίτωμα. Ακόμα και όταν το "καινούργιο" σπίτι είναι κούκλα, που συνήθως είναι.

Τώρα που το σκέφτομαι, στην πραγματικότητα δεν σχετίζεται με τα ίδια τα σπίτια. Έχει να κάνει με την ζωή που κύλησε μέσα τους. Κάθε φορά νιώθω ότι αφήνω κάτι από μένα πίσω μου, κλείνοντας την πόρτα και κλειδώνοντάς την για τελευταία φορά.

Είμαι και ομολογουμένως μεγάλο σπιτόγατο. Κι ας φεύγω αρκετά τάκτικα για πολύμηνα ταξίδια. Θέλω να ξέρω ότι τα λαστιχάκια που φύλαξα απ τα πακετάκια των από καταβολής τυριών (και ποτέ δεν θα μου χρησιμεύσουν) βρίσκονται στο συγκεκριμένο συρτάρι με τα μαχαιροπήρουνα, στην συγκεκριμένη κουζίνα, με το συγκεκριμένο φως.

Ο αυτοσχεδιασμός και το go with the flow ήταν, φύσει και θέσει, πάντα θεμελιώδης αρχή στην ζωή μου. Στην σκηνή, στις σχέσεις, στην δουλειά, στα οικονομικά.

Αλλά όχι στο κεραμίδι.

Δε βαριέσαι, moving blues είναι, θα περάσουν. Το λέει και η έκφραση άλλωστε.

So sing it for me one more time, Luther.

We'll be Moving Right Along (as soon as we untangle ourselves from the TRT)

The Tandoori Red Tape involved in applying for and hopefully being granted visas (a medical visa for Georgia and a tourist visa for me) is NOT TO BE BELIEVED! I am still hopeful that we will manage to get through it all, but the time limit is daunting.

On the bright side, Georgia and I have found "our song" ;)

Χαμπέμους πασαπόρτι, μόρτη

Δεν το ανοίγω να το δείτε μέσα, θα τρομάξετε.

Αύριο, με όλη τη σχετική χαρτούρα παραμάσχαλα (και πικικίνια στη τσεπούλα) θα πάω στην Ινδική Πρεσβεία για να αιτηθώ βιζών (προσοχή στο σπέλλινγκ, πληζ) τόσο για την αφεντιά μου όσο και για την Τζώρτζια .

Ελπίζω να ξεμπερδέψουμε και με αυτό, και σχετικά εύκολα, γρήγορα, ανώδυνα -- να, βρε όλα δικά μου τα θέλω!

Μετά θα ανοίξουμε τη συζήτηση "βαλίτσα".

Ώρε μάνα μου!... (Profiterolles, anyone?)

I am very very holoskasmeni

Μόλις μετέφερα 2 ακόμα μεγάλες τσάντες -τις μπλε, της ΙΚΕΑ- με ρούχα (δηλαδή έχουν πάει πλέον σχεδόν όλα) και 6-7 κούτες βιβλία στο καινούργιο σπίτι.

Έσπασα -άτσαλα- ένα νύχι.

Πεινάω και ζεσταίνομαι.

Είπα σε φίλο ότι θέλω στοργή και προδέρμ. Μου είπε "σους -- μεγάλωσες". Μου έσκασε κι ενα χαμόγελο, να μου το γλυκάνει.

Σύμφωνοι. Μεγάλωσα. Μη σου πω, παραμεγάλωσα κιόλας.

Και τι μ'αυτό; Πότε έχασα την οψιόν για στοργή και προδέρμ; Και γιατί δεν μου το είπε κανείς;

Παρά την πείνα και το σοκ, η επόμενη ερώτηση ήρθε σε χρόνο που θα ζήλευε και η Ντόροθυ Πάρκερ: "Στοργή και κοκτέηλζ, έστω;"

"Αυτό, ίσως" απάντησε με wolfish χαμόγελο.

Έτσι, μάλιστα! Να μεγαλώσω!

Μάλιστα, θα επιδείξω ωριμότητα περιμένοντας να βραδυάσει.

Growing Pains

Από μια πολύ σύντομη κουβέντα με αγαπημένο φίλο σήμερα, θυμήθηκα ένα κειμενάκι που έγραψα πέρσι, μονοκοπανιά ένα βράδυ. Πέρα απ το ανεκδοτολογικό του πράγματος, συνδέεται με την επίγνωση (ή μη) με την οποία εξελισσόμαστε, με το αν επιλέγουμε να προχωράμε και με ποιό τρόπο.

Καλή σας νύχτα!

Growing Pains (yes, still!)

Athens, April, 2010

When I was a very young girl, working with dogged determination and militaristic self-dicipline towards becoming a ballerina, with my head and heart filled with dreams of tutus and pointes and bright lights and Tchaikovsky and my leotard soaked through and through and my hands sticky with resin powder, a very well-respected teacher and examiner came to Athens from RAD HQ in London, for a series of seminars that would culminate in a public performance: Danielle Taylor.

From the second day of classes onwards, I remember returning to my mother's arms exhausted and in tears. Miss Taylor had honed her attentions on me and bore down on me with all the charm of a drill sergeant. Why? Why me? What had I done wrong? Why did she hate me so??? One day I was in the show with a solo (no less), the next told to pack my tights and go. This went on for a week, and I was on the brink of a breakdown. I was seething. I was angry and bruised, in more ways than one. The self-pity was delectable. After all... I *was* one of my teacher's star students. I had passed all my exams to date with no less than "Highly Commended", but more often with "Honours". What did the Wicked Witch Of The West want with me???

I just didn't get it.

Furthermore, I couldn't believe that my adoring mother let this gross injustice unfold without so much as a protest. Finally, two days prior to the performance (my place in it was -yet again- uncertain), I'd had enough. I returned home in an absolutely vitriolic mood, declared that first thing next day I was going to quit the bloody show all together and unleashed all of my bitterness on the only person in the Universe who would carry on loving me, no matter what: my mother.

After my wrath was spent and I was sobbing in her embrace she very VERY gently said to me:

"Let me ask you something. Miss Taylor flew here all the way from London and has more than 200 girls in her tutelage. She doesn't know you, and once she is gone, the two of you will probably never meet again. But she has devoted so much of her attention and energy to you. Why do you think that is?"

What was she driving at? Where was the line connectiong the dots? I was baffled.

"Teachers like Miss Taylor only give their time to those that show the most promise. She works you so hard because she believes you are worth it. Really, it is a great honour. Now... sleep on it and tomorrow you can decide whether you still want to quit the show. Assuming Miss Taylor decides to keep you in it, that is."

All this happened a good 30 years ago.

It has become abundantly clear that in the more than 16 years of performing to date, I went pretty much unquestioned. I was allowed to rely on my abilities, such as they were, unchallenged and unquestionned. Never pushed to evolve, never encouraged to better myself, never given the time and effort. After all, the "job" got done, didn't it? How sordid. Because, you see, this is not a "job". It goes to the very core of who I am.

Assuming that at age 12 I didn't know any better, now aged 42, I would certainly hope that I *do*.

Recently I have found myself in a situation that has recalled these long-faded memories. The circumstances are other, the relationship different. No yelling, no tantrums. Well, not so far (LOL)

... and yet!

My dismay lasted all of 2 minutes. Thanks to the combined efforts of Miss Taylor and my very wise mom back then, that's how long it took me to realize what I'm being offered now: An invaluable opportunity to concentrate on what's really important. To learn. To dare to strive to be all that I can be. To go beyond what comes easy, to unlearn the bad habits I picked up along the way in order to deal with the less than encouraging status quo of my chosen craft, through which I had forged a path in near-utter solitude.

Some would say that an old dog doesn't learn new tricks. To them I have only this to say: I am not a dog, I'm not old and I'm not interested in learning tricks. Furthermore, and at the risk of being labeled a conceited cow: I'm not a peddlar, I'm an artist. I have shied from this long enough, time to Face The Music And Dance.

To the person who gave me this blessed wake-up call, and you know who you are, I can only say this: thank you. For deeming me worthy, for your precious time and effort, for caring, for reminding me what it's all about and for pulling the train, side by side. It is nothing less than a perfect gift, an honour to which I am but happy to gratefully respond by submitting my obligation and promise to do my level best.

To all concerned: Flock to those who make things tough on you. Those who make it easy do so by indifference.

And now, if I might be excused, I must get back to my work. What joy!!

PS: I did perform in that show. Miss Taylor hugged me after, with tears in her eyes. I never became a dancer. I did become an actress and a singer. One day soon, I'll be a musician. I suspect mom is smiling.

TELOS

Αυτό ήταν! Σχόλασα!

Οι δασκάλες ίσως περιμένουν τις "διακοπές" με περισότερη αγωνία. Αμ πως; Μόνο τα μαθητούδια (τα σκασμένα);

Από Νοέμβριο πάλι θα πέφτουμε στα πατώματα, θα φυσάμε και θα ξεφυσάμε.

Μέχρι τότε --- ΚΙΧ!!!

Γενικαί μεταφοραί ο Μήτσος, ειδικαί η Εύα

Πριν ούτε ενάμιση χρόνο μετακομίσαμε, με τον Καραμουζάκη και τον Μπάφο, απ τα Εξάρχεια στην Κυψέλη.

Μέχρι το τέλος του μήνα, μετακομίζουμε πάλι.

Απ'την Κυψέλη στην... Κυψέλη. Στον ίδιο δρόμο, 6-7 στενά παραπέρα.

Κάτω απ το κρεββάτι μου, έχω φυλαγμένες και ευλαβικά διπλωμένες όλες τις κούτες.

Να σε κάτι τέτοια φαίνεται η ελβεταρού εντός μου. Και στην αγάπη στο τυρί Appenzeller.

Ή πάλι, μπορεί να το χρωστάω στα γονίδια της εκ πατρός εν μέρη Roma προγιαγιάς μου...

Tαξιδιωτικά έγγραφα

Έχοντας ήδη εξασφαλίσει φωτογραφία που όχι μόνο θα με βγάλει απ την χώρα αλλά είναι και σχεδόν βέβαιο ότι και θα με κρατήσει εκεί ("άshkημηηηη!") πήγα σήμερα και αγόρασα τα απαραίτητα παράβολα (€ 84,40) προκειμένου να μου εκδώσουν Νέο Ελληνικό Διαβατήριο.

Μου σκανάρανε και τα δαχτυλάκια μου. Τους δείκτες μόνο. Με τα άλλα 8 είμαι ακόμα ελεύθερη να κάνω ο,τι θέλω! Θα μπει και τσιπ, λέει. Αν εξαφανιστώ αναζητείστε με στην φιλοζωική της περιοχής σας.

Κατά τα άλλα, απροσδόκητη ευκολία στην διαδικασία, με χρόνο αναμονής κάτω των 60", ευγενικό και ευπαρουσίαστο μπατσούλη και φουλ ερκοντίσιο (βυζί κασάτο). Να τα λέμε & αυτά.

Την ερχόμενη Τετάρτη θα παραλάβω λοιπόν το διαβατήριό μου. Αν δεν βαστιέμαι, "δύναμαι" να παρακολουθήσω την πορεία του αιτήματός μου στο www.passport.gov.gr --- well slap me and call me Betty!

Είχα προειδοποιήσει...

...για την ποιότητα των εκκινήσεών μου.

Ομολογώ πως σε ότι αφορά το μπλόγκ αυτό, ξεπέρασα τον εαυτό μου.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναπληρώσω το κενό (σας έφεξε πάλι) κυρίως επειδή τα μελλούμενα μου φαίνονται πιο ενδιαφέροντα.

Ναι. Ετοιμάζομαι για ταξίδι στην Ινδία.

Περισότερα μόλις μάθω να κουλαντρίζω τούτον εδώ τον διάολο.

Γλυκοφιλώ σας!

ΣΕΦΤΕΣ

Είμαι λίγο αργή στην εκκίνηση αλλά είναι να μην πάρω μπρος----μετά δεν έχω σταματημό, κάτι σαν τον Γιάννη Κούρο. Άντε καλή αρχή!