A House Is Not A Home

Για να το λέει ο Luther, έτσι θα είναι.

Και τότε γιατί αυτή η θλίψη; Γιατί αυτό το κενό σε κάθε μετακόμιση;

Αυτή είναι η 4η απ το 2004. Πέρα απ την φασαρία και την κόπωση της διαδικασίας, βρίσκω πάντα κάτι πολύ στενάχωρο σε αυτό το ξεσπίτωμα. Ακόμα και όταν το "καινούργιο" σπίτι είναι κούκλα, που συνήθως είναι.

Τώρα που το σκέφτομαι, στην πραγματικότητα δεν σχετίζεται με τα ίδια τα σπίτια. Έχει να κάνει με την ζωή που κύλησε μέσα τους. Κάθε φορά νιώθω ότι αφήνω κάτι από μένα πίσω μου, κλείνοντας την πόρτα και κλειδώνοντάς την για τελευταία φορά.

Είμαι και ομολογουμένως μεγάλο σπιτόγατο. Κι ας φεύγω αρκετά τάκτικα για πολύμηνα ταξίδια. Θέλω να ξέρω ότι τα λαστιχάκια που φύλαξα απ τα πακετάκια των από καταβολής τυριών (και ποτέ δεν θα μου χρησιμεύσουν) βρίσκονται στο συγκεκριμένο συρτάρι με τα μαχαιροπήρουνα, στην συγκεκριμένη κουζίνα, με το συγκεκριμένο φως.

Ο αυτοσχεδιασμός και το go with the flow ήταν, φύσει και θέσει, πάντα θεμελιώδης αρχή στην ζωή μου. Στην σκηνή, στις σχέσεις, στην δουλειά, στα οικονομικά.

Αλλά όχι στο κεραμίδι.

Δε βαριέσαι, moving blues είναι, θα περάσουν. Το λέει και η έκφραση άλλωστε.

So sing it for me one more time, Luther.