#clinic_concert

I made my Asian début a couple of hours ago, here at the NuTech Mediworld Lobby (New Delhi's Carnegie Hall or Wembley Arena if you will), to a packed house of very kind people who didn't complain once!

This was largely due to Louis Rowe, who did a super job of being sexy, playing the guitar and singing too!

It was great fun singing songs I hadn't performed in so many years, but all great tunes, such as Here Comes The Sun, Across The Universe (complete with "jai guru deva ohm"), Let It Be, (yes, The Beatles are a sure bet when putting together an express play-list!), Hotel California, Leaving On A Jet Plane and, of course, Georgia On My Mind, for our gorgeous & brave you-kn0w-who ;)

I usually sign the relevant logs of Georgia's shots & procedures a couple of times per day. The nurses (adorably called "sisters") have informed me that they will be marketing the autographs on e-bay as of tonight, so I guess we were a hit!

I'm assuming the next natural step is Bollywood.

Heartfelt thanks to Louis, Georgia and, last but by no means least, for making this possible, the fabulous Jyoti, wonder-woman problem-solver extraordinaire that she is!

Here's a clip, recorded by Georgia:

Home from Home

The notion of home seems to be a recurring one, throughout my life, but in the past few weeks in particular.

Strange, how it has been manifesting itself of late, in so many different forms. Now it returns, now that I find myself so far from "home", on the Asian continent for the first time in my life, under very specific circumstances.

I'll be candid and I'll say that visiting India never was a top priority for me, even though -as anyone who knows me at all will confirm- I thrive on travelling. I think that what turned me off (and this has absolutely no foundation in any pragmatic sense, as I know next to nothing of this amazing land) most, was the flavour left me of Europeans and Americans who went on the ashram trip. Let there be no room for misunderstanding here: it's neither the country nor its places of spiritual quest that repelled me. It is the generic European who sought them out. India just suffered by association. As it turns out, as the most tragic kind of victim there is: the Innocent.

Did I not relish Indian food when I was living in London as a student? Have I not marvelled at the beautiful fabrics? The amazing architecture? Have I not been the grateful recipient of ayurvedic massage since last October (when nothing could be farther removed from my mind than the prospect of "A Passage To India")?

I have been here almost a week. "Here" is New Delhi. Actually, that is also false. "Here" is room 303 of the clinic that will be my "home" for the next 7 weeks, in New Delhi. I still know next to nothing about this place, this city, let alone this land, which for all practical purposes is an entire continent in itself. That is to say, that I have no rational knowledge.

But what of the knowledge that comes of the gut & heart?

What struck me almost immediately is how -considering it took me two flights and 8 hours to get here- I never got the feeling of being "elsewhere". Sure, the air is hotter and moister. The traffic is mad. The vehicles are exotic. The lemons are dwarfish. The people have darker skin (not really a feat -- few are paler than I). And yet, no sign of the "culture shock" friends had been warning me about.

Which brings me back to the notion that People are Home.

I don't yet have specifics, but I do have an "aroma", an impression if you will. And this is, the aroma of gentleness, of kindness, of intelligence.

There's something about the eyes, the depth of their gaze. It speaks of understanding. Something about the tone of the voices. They speak of awareness and caring. Something about the readiness of laughter. Even the most precious kind: the one directed at one's self. Something about the fluidity of movement. It speaks of ease and generosity.

I am reminded of a intimate anecdote: My father was present in the delivery room during my birth. When first he saw me he was overwhelmed, as only a man becoming a father for the first time, and to a daughter to boot, can be. He turned to my mother and said: "This is no child we have here... This is 'mukhti'!"

The word means nothing in Greek. It was an expletive of an onomatopoeic nature, meant to convey my looks (or, perhaps more precisely, the emotion my looks brought forth in him). In any case, the word stuck with me and became my nickname, used only by members of my immediate family (nowadays only by my father and my brother).

I later found out it is a noun of the Hindi language that -according to context- translates as:

liberation, release, emancipation, deliverance, rescue, immunity, saving, absolution, vacation, immunization.

I will no doubt be returning to these thoughts in the near future. For the time being I'll just enjoy basking in the feeling of being "at home" :)

Διεθνής Καριέρα

Επιτέλους μπήκαμε σε κάποια σειρά, βρίσκουμε τους ρυθμούς μας και μπορούμε να διευρύνουμε το οπτικό μας πεδίο και πέρα απ την επίλυση των ζητημάτων του εδώ και τώρα.

Όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο καινούργιος μας φίλος, Dr. Mohammed Iqbal Hussain (όλοι τον φωνάζουν Iqbal & οι οικείοι του IQ) το μυαλό μπορεί να προσαρμόζεται πολύ γρήγορα σε νέες καταστάσεις αλλά το σώμα έχει τους δικούς του ρυθμούς. Η κόπωση εκδηλώθηκε στην Τζώρτζια υπο μορφής παροδικής αδυναμίας και βήχα. Εμένα πάλι, με επισκέφθηκε σαν "καμαρώτο, (σ)την λεκάνη!!" ευτυχώς σχετικά ήπιας μορφής, και τώρα είμαι ήδη καλύτερα.

Σήμερα, έγινε το δεύτερο "procedure" (βρείτε μου τη σωστή λέξη βρε παιδιά!!), στις μασχάλες. Αυτή είναι σχετικά light, αφού δεν απαιτείται ούτε νηστεία πριν, ούτε 2ωρο τάβλιασμα μετά. Η Τζώρτζια είναι μια χαρά: τρώει, τουητάρει και κοιμάται :Ρ

Δεν έχουμε ακόμα ξεπορτίσει καθόλου απ την κλινική (παρά μόνο για να πάμε σε άλλα νοσοκομεία, όπως έγραψα σε προηγούμενες αναρτήσεις) και επομένως δεν έχουμε άποψη για τον κόσμο εκεί έξω. Όμως έχουμε αρχίσει να γνωριζόμαστε με τους ανθρώπους της κλινικής, και τι είναι μία χώρα αν όχι -πριν απ όλα- οι πολίτες της;

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Επικεφαλής της κλινικής είναι η Δρ. Geeta Shroff. Την έχουμε δει μόνο 2 φορές, σύντομα. Αποπνέει ηρεμία και σιγουριά. Στενή της συνεργάτιδα είναι η Jyoti, manager της κλινικής. Μας επισκέφτεται σχεδόν καθημερινά και είναι ο "άνθρωπός μας" για ότι έχει να κάνει με την παραμονή μας εδώ, απ το να βρεθεί ασύρματο router ή επίστρωμα για το κρεββάτι της Τζώρτζια, μέχρι για να κλείσουμε ραντεβού για massage. Εξαιρετικά ικανή, πάντα με το χαμόγελο, μητέρα 2 παιδιών. Κουβεντιάζουμε κυρίως για μαγειρική και για τις ομοιότητες (πολλές) και τις διαφορές (τις ψάχνουμε) μεταξύ των χωρών μας. Το έχω ξαναπεί αλλά θα το επαναλάβω επειδή συνέχεια στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε: η Ινδία είναι σαν την Ελλάδα, στο (πολύ) μεγαλύτερο!

Από γιατρούς, υπάρχουν κλασικά 3 βάρδιες. Συνήθως το πρωί είναι εδώ ο Dr. Nayan και είναι εκείνος που πραγματοποιεί τα "procedures". Μας δίνει την αίσθηση του "second in command". Ύστερα είναι ο ΙQ, που είναι και ο αγαπημένος μας. Αυτόν συγκρατήστε τον, γιατί θα γίνουμε φιλαράκια. Τα βράδυα εναλλάσσονται ένας (ακόμα) νεαρότερος γιατρός (δεν γνωρίζω όνομα) και μία νεαρή γιατρίνα (δεν συγκράτησα όνομα). Στα τμήματα φυσικοθεραπείας και εργασιοθεραπείας έχουμε τον Dr. Rijul και την Harsha, αντίστοιχα.

Μετά, υπάρχει η Rita, υπεύθυνη για ότι έχει να κάνει με γεύματα, προμήθειες, υπηρεσίες (μπουγάδα, καθαριότητα), ιμματισμό, κτλ. Μία μικροσκοπική γυναίκα, που κουμαντάρει μια στρατιά ανθρώπων σαν κανονικός στρατηγός, πανέμορφη και γλυκειά αλλά ξέρει και να κάνει την φωνή της ατσάλινη. Εϊναι εκείνη που απάντησε "no problem" όταν της ζήτησα να μας παραγγείλει σύκα (figs). Αργότερα, αφού μας τα είχε ήδη φέρει (ξερά, έστω) έμαθα πως είχε τρέξει στην Jyoti ζητώντας να της πει τι είναι τα figs. Αγαπάμε Ρίτα :)

Το ίσαμ' εδώ team συμπληρώνεται απ το εξαιρετικό δίδυμο Ajo & Opi, νοσηλευτές-τραυματιοφορείς αμφότεροι. Ο πρώτος είναι ένας γελαστός μουστακαλής γίγαντας (για τα Ινδικά δεδομένα) και ο δεύτερος ένας μικροσκοπικός (κάποιοι από σας τον γνωρίζετε με το παρατσούκλι "Τσάκυ") γελαστός διαολάκος. Τον είδα με τα μάτια μου να ψηλώνει 2 ολόκληρους πόντους όταν αντίκρισε το iPhone της Τζώρτζια :)

Υπάρχει φυσικά μια λεγεώνα νοσοκόμων (δεν συγρατήσαμε ονόματα, αλλά κολλήσαμε παρατσούκλια όπως "Αστροπελέκι" -προσφέρθηκα να της δωρίσω μερικά κύτταρα-, "Χοντρούλα", "Ξινή", κ.ο.κ.)

Άπαντες είναι ευγενέστατοι, πλήρως καταρτισμένοι, περιποιητικοί και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν (ακόμα και η "Ξινή").

Επίσης, γνωρίσα τον Louis Rowe, 27χρονο μουσικό (κιθαρίστας) απ την Μελβούρνη. Είναι παράλυτος απ την μέση και κάτω, από τροχαίο δυστύχημα με μοτοσυκλέτα πριν 4 χρόνια. Είναι η τέταρτη παραμονή του εδώ και η βελτίωσή του είναι σημαντικότατη αφού πρόσφατα άρχισε να ανακτεί αίσθηση και κάποια κίνηση στους μηρούς του. Αυτές τις μέρες είναι και ο πατέρας του εδώ, μεχρι την ερχόμενη Τετάρτη.

Από την πρώτη του κιόλας επίσκεψή, οι άνθρωποι της κλινικής του ζητούσαν να κάνει μια μίνι συναυλία, αλλά πάντα αρνιόταν. Τώρα, για να τον δελεάσει (και καλά), η Jyoti του είπε πως είναι και μια τραγουδίστρια εδώ. Μη σας τα πολυλογώ, κανονίστηκε μια μουσική βραδυά (εγώ θα την λέω "διεθνή καριέρα*", αν δεν σας πειράζει :Ρ) την ερχόμενη Τρίτη, για την ψυχαγωγία όλων (ασθενών και εργαζομένων) και για να αποχαιρετήσουμε τον πατέρα του Λούις, τον Τρέβορ. Μάλιστα, θα συμπράξει και ο σύζυγος της Δρ. Σροφ, που κι εκείνος παίζει κιθάρα! :)

Και τώρα σας αφήνω --- πάω για πρόβα!

*Ακούει το λατρεμμένο συνυδροχάος, η NtiNti??? :D

Thursday's Child

Monday's child is fair of face,
Tuesday's child is full of grace,
Wednesday's child is full of woe,
Thursday's child has far to go,
Friday's child is loving and giving,
Saturday's child works hard for his living,
And the child that is born on the Sabbath day
Is bonny and blithe, and good and gay.

---Nursery rhyme

Η Τζώρτζια κι εγώ είμαστε παιδιά της Πέμπτης. Κι έτσι η "γεννέθλια" μέρα , μας φέρθηκε με στοργή και προδέρμ!

Σηκωθήκαμε χαλαρά κατά τις 8μιση (φαίνεται πως αυτή η ώρα "κλείδωσε") και αρχίσαμε την προετοιμασία για την πρώτη "procedure" (ούτε το "διαδικασία" μου κάνει, ούτε το "επέμβαση" καθότι παραπέμπει σε νυστέρια, τα οποία δεν εμπλέκονται στο σενάριο."Πρωτόκολο" μήπως; Ουφφφφ... Decisions, decisions, decisions!), δηλαδή την πρώτη εντοπισμένη ένεση βλαστοκυττάρων, εν προκειμένω στην βάση της σπονδυλικής στήλης, στην ουρίτσα (εξού και "caudal"). Ένα τέταρτο της ώρας υπόθεση όλη κι όλη, αλλά μετά αυστηρά 2 ώρες ξάπλα ανάσκελα και ακινησία. Απ τις 2 το μεσημέρι και μετά, είμασταν ελεύθερες περιορισμών!

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε σχετικά ήρεμα, μόνο οι καθιερομένες πιά χορηγήσεις αντιβιωτικών κτλ. Οι ρυθμοί χαλάρωσαν, πήραμε μια ανάσα :)

Στα μεγάλα wins της ημέρας, η εγκατάσταση ασύρματου router, που μας έλυσε τα χέρια (κυριολεκτικά) και πλέον συνδεόμαστε και τα δύο internet junkies ταυτόχρονα και μάλιστα απ την άνεση των κρεββατιών μας!

Το βράδυ η Τζώρτζια ανέπτυξε έναν μικρό σπαστικό βήχα.. Η πιθανές αιτίες είναι πολλές και οι συνδυασμοί τους ακόμα πιο πολλοί. Πιθανώς να είναι αντίδραση στην αντιβίωση ("herxing") ή, τόσες μέρες που μπαινοβγαίναμε από τους ζεστούς, υγρούς, αποπνικτικούς εξωτερικούς χώρους σε κλιματιζόμενα νοσοκομεία-ψυγεία, την άρπαξε. Την ταλαιπόρησε αρκετά ο βήχας, όποτε προσπαθούσε να μιλήσει, να φάει ή να πιεί. Η θερμοκρασία της όμως κανονικότατη. Το αναφέραμε στον γιατρό βάρδιας, και μας έφεραν οι νοσοκόμες ένα σιρόπι με γευση μπλιάχ, αλλά ήταν γενναία και κατάπιε την αηδία και μάλιστα χωρίς συνοδευτική κουταλιά ζάχαρης ;)

Χρειάστηκε να την αφήσω για λίγο μόνη στο δωμάτιο, καθότι με κάλεσε το καλλιτεχνικό μου καθήκον (μουσική υπόκρουση που υποδηλώνει βαρυσήμαντη αποκάλυψη εδώ, παρακαλώ) και το καθήκον, ως γνωστόν, δεν περιμένει!

ΤΕΛΟΣ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΙΤΕ ΑΥΡΙΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΞΕΝΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΜΑΣ #openINDIA!

Ευγενική προσφορά του θαυματουργού ΚΑΘΙΚON / ΚΑΘΙΚOFF!

Σταυροβελονιά και κοπανέλι

Η χθεσινή* ήταν μακράν η δυσκολότερη μας μέρα απ'όταν φτάσαμε.

(για τους βιαστικούς υπάρχει ρεζουμέ στο τέλος του ποστ)

Μας είχαν δώσει αποβραδίς οδηγίες να μείνει η Τζώρτζια εντελώς νηστική το πρωί, προκειμένου να υποβληθεί σε σειρά εξετάσεων. Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι όσοι την γνωρίζουμε (έστω ονομαστικά), το πράγμα δεν ξεκίναγε καλά.

Εγερτήριο στις 8 λοιπόν. Πλήρες μπάνιο μετά λουσίματος. Της πήραν δείγμα για αιματολογική εξέταση. Λίγο μετά τις 10 μας πήρε αυτοκίνητο και μας πήγε σε διαγνωστικό κέντρο για ηλεκτροκαρδιογράφημα, υπερήχους καρδιάς, άνω και κάτω κοιλιακής χώρας, μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου και σπονδυλικής στήλης, ακτινογραφίες θώρακα και κοιλιακής χώρας.

Στην αίθουσα MRI, μπίτι μπούζι, έμεινα να της κρατάω της κοκκαλωμένες πατούσες μπας και τις ζεστάνω. Μου φόρεσαν προστατευτηκά για τα αυτιά (εντελώς άχρηστα, διαστάσεων Ε.Τ.) και απο πάνω έδεσα την μαύρη μου εσάρπα, για να μην μου φεύγουν. Το θέαμα πρέπει να ήταν μεγαλειώδες γιατί έκοψα τους τεχνικάριους να χαχανίζουν μέσα απ το τζάμι. Το βλέμμα της Τζώρτζια όταν βγήκε απ το τούνελ και με αντίκρισε, τα είπε όλα. Πετάρισα βλεφαρίδα και φώναξα "άλλος με τον τομογράφο μαααααας!"

Για την ανυπέρβλητη αυτή (ανα)παράσταση oscarικών προδιαγραφών, μας έκαναν σκόντο και ο λογαριασμός ανήλθε στο nevertheless ιλιγγιώδες ποσό των 230 γιούρο.

Επιστρέψαμε κατά τη μιάμιση το μεσημέρι, η Τζώρτζια δέχτηκε μία ένεση βλαστοκυττάρων (απ τις "απλές", στο μπράτσο, απ τις οποίες της χορηγούνται 2 την ημέρα) ως ορεκτικό, φάγαμε βιαστικά και η Τζώρτζια απάντησε ένα ερωτηματολόγιο ακόμα (από άλλο γιατρό). Μετά, ξανά στο injection room για ενεσούλα-επιδόρπιο (καλά το πιάσατε το υπονοούμενο, αρχίστε να μετράτε βελονιές) και ξαναφύγαμε με άλλο αυτοκίνητο για άλλο ιατρείο, νευρολογίας και διαταραχών ύπνου, για δύο εξετάσεις ακόμα, SSEP (αυτό το μενού συμπεριλαμβάνει εστιασμένα μίνι ηλεκτροσόκ) και ηλεκτρομυογράφημα. Σε αυτό το δεύτερο, για όποιον δεν γνωρίζει (όπως εγώ, μέχρι που το είδα να εκτελείτε live), σου βυθίζουν μια λεπτή βελόνα σε επιλεγμένους μύες. Άλλες 8 βελονιές.

Γυρίσαμε κατά τις πεντέμιση, κομμάτια. Δείπνο. Να θυμηθώ να γράψω ξεχωριστό special foodie edition: θα αλλάξει για πάντα η αντίληψή σας περί "νοσοκομειακού φαγητού". Και -ναι!- έφτασε η ώρα για μια ένεση ακόμα, ενδοφλέβια αυτή τη φορά, για αντιβιώσεις κτλ.

Ρεζουμέ:

230 euro, 12 βελονιές, 10 εξετάσεις, 4 αυτοκινητάδες, 1 ερωτηματολόγιο και 1 Μανταλένα για την Τζώρτζια Παπαζήση, την τρίτη μας μέρα στην Ινδία.

(και τώρα αγαπημένε βιαστικέ, παραδέξου πως πρέπει να ξαναπάς στην αρχή και να το διαβάσεις όλο!)

Να η σταυροβελονιά, να και το κοπανέλι!

*χθεσινή μέρα: Τετάρτη 24 Αυγούστου, 2011.

Come Wander With Me

Να! Έτσι τα νανουρίζουν τα κορίτσια, για να έχουν όνειρα σάμαλι...

He said come wander with me love
Come wander with me
Away from this sad world
Come wander with me

He came from the sunset
He came from the sea
He came from my sorrow
And can love only me...

An Indian Dr. McDreamy

Η μέρα ξεκίνησε όταν μπήκαν στο δωμάτιο 2 ομελέτες, στις 08:45. Νομίζαμε πως θα είχαμε μπρέκφαστ χαλαρουίτα μέχρι τις 11:00 αλλά τελικά ήρθαν και μας είπαν να κατεβούμε στο ισόγειο, για να κάνουν στην Τζώρτζια την πρώτη ένεση με βλαστοκύτταρα, και τις εισπνεύσαμε. Εδώ έπαιξε και το σχετικό multitasking (ομελέτα-λίστα για ψώνια-douche-τουήτερ-ντύσιμο-συνάλλαγμα, όπου μπάι δε γουέη απορώ πως δεν μας έκοψε να αφήσουμε το ευρώ και να πιάσουμε τη ρουπία: σε λιγότερο από 2' το ρευστό μου πέρασε από το 110 στο 7520!)

Στην συνέχεια παρουσιαστήκαμε στο υπόγειο, στην αίθουσα φυσικοθεραπείας. Αυτό είναι ένα καλό σημείο για να αναφερθώ στο κόλλημα που έχουν οι φίλοι μας οι Ινδοί με το ερκοντίσο. 17 βαθμοί κελσίου, ανανέβατοι. Αύριο λέμε να πάμε με τις γούνες μας. Εδώ μας υποδέχτηκε ο Dr. Rijul. Νομίζω πως η Τζώρτζια ερωτεύτηκε. Ότι κι αν την ρωτούσε, εκείνη απαντούσε "now" αλλά της έβγαινε "νιάάάου". Εκτός αν ήταν σύμπτωμα υποθερμίας.

Μετά βγήκαμε έξω (δεν πήγαμε στα σιτάρ, βγήκαμε έξω απ το κτήριο). Έβρεχε ελαφρά και φυσούσε ευχάριστο αεράκι. Σιγά τους μουσώνες, σκέφτηκα. Μας περίμενε αυτοκίνητο και οδηγός για να μας πάει σε άλλο, μεγαλύτερο νοσοκομείο, για να κάνει η Τζώρτζια SPECT scan.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής κατάλαβα την λεπτή έννοια "προκαταρτικά καιρικά φαινόμενα". Σε εκείνη την φάση είμασταν όταν βγήκαμε απ την κλινική. Τώρα, μέσα στο ταξί με πολιτικά, έξω εμαίνετο το σύμπαν, 2 βήματα πριν τον οργασμό της Καραμανή. Γαμουσώνες.

Μικρό διαφωτιστιικό διάλειμμα "Γνωρίζοντας την Ινδία": Μέσα στον κατακλυσμό, εμφανίζεται δίπλα μας μοτοσυκλετιστής με μηχανή μεγάλου κυβισμού, μαύρο full face κράνος, μαύρη ολόσωμη αδιάβροχη στολή, ξυπόλητος.

Τελικά φτάσαμε στο καζίνο στο Λουτράκι. Μόνο που εδώ το λένε "Fortis Healthcare Hospital". Απ έξω μόστρα, από μέσα η ίδια μεθοδική, αποτελεσματική, φιλική, ανθρώπινη ευγένεια. Και πάνω απ όλα: πειστική! Τίποτα εδώ δεν θυμίζει την PR, PC, "επαγγελματική" συμπεριφορά των αντίστοιχων χώρων που έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα.

Επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας (αυτό που χτες περιέγραψα μιλώντας σε φίλο σαν "οριακά μικρό αλλά σχετικά άνετο" και σήμερα ανακάλυψα ότι πρόκειται για την "Προεδρική Σουίτα") στο Nu Tech MediWorld κατά τις 5μιση.

Είμαστε πια και οι δύο πολύ κουρασμένες αλλά και χαρούμενες. Νιώθουμε πως τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και προχωράμε. Νομίζουμε πως "σχολάσαμε" για σήμερα, αλλά δεν τα λογαριάσαμε σωστά. Πρέπει να γίνουν 2 ακόμα ενέσεις, και μια ακόμα συνένευξη σε νεαρό γιατρό. Κι αυτόν τον γλυκοκοιτάει. Απαντάει υπομονετικά στις ερωτήσεις του, επί σχεδόν μία ώρα. Φεύγοντας μας καληνυχτίζει ευγενέστατα, με το χαμόγελο. "That's all for now, thank you again, good night, for now".

"Νιάάάου!..."

Ούτε Khan.

Νέο Δελχί, Δευτέρα 22 Αυγούστου, ώρα 22:30 τοπική. Έτσι ρυθμίσαμε τα κινητά και τους υπολογιστές μας. Αν τα μυαλά μας ήταν στα καλά τους όμως, θα μας έλεγαν πως είναι μόλις 8 το βράδυ. Αλλά πού! Αλλού βαρουν τα τούμπανα, αλλού χορεύει η νύφη.

Προσπαθώ να συγκροτήσω τις μνήμες της μέρας με χρονολογική σειρά, αλλά ρετάρω. Θα τις παραθέσω όπως μου έρχονται λοιπόν, κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.

Στο αεροδρόμιο της Αθήνας, δροσερά μποφόρια έξω, ανεβασμένες αδρεναλίνες μέσα. Παρέδωσα βαλίτσες, «Π» και καροτσάκι στο check-in. Ψιλοκουβεντούλες περιμένοντας να έρθει κάποιος να μας συνοδεύσει στην πύλη. Ο Τάσος, ο Βύρωνας, ο Μιχάλης και η Αθηνά, ο Γαβρίλης. Τα χαμόγελα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι ευχές. Η αγάπη. Η ελπίδα. Η σοφία; Είδα την Τζώρτζια να βουρκώνει. Την πήρα και φύγαμε.

Επιβιβαστήκαμε πρώτες. Μια διαδικασία που εμπλέκει 2 (διαφορετικών τύπων) καροτσάκια, ένα κάθισμα και πολλές σφιχτές αγκαλιές, μαξιλαράκια, κουβερτούλες fleece και την οποία θα επαναλαμβάναμε ακόμα 3 φορές μέσα στις επόμενες 8 ώρες.

Ευγενικές αεροσυνοδοί, όλες στη τρίχα βαμμένες και χτενισμένες, άλλες ασιάτισες, άλλες αφρικανές, άλλες σκανδιναβές (;!). Και μια νταρντάνα που μοιάζει με τραβεστί με φρύδια ολόμαυρα σαν κομμένα από τσόχα και κολλημένα με βέλκρο. Τα ηχεία τρέμουν απ τους ήχους συνθεσάιζερ τσιφτετελίων. Κάτι σαν τον Κατσαρό της Αραβίας. (“- Τον Γιώργο; - Τον Γιώργο...”).

Ξεσαλώνουμε, η ένταση μας ξεπερνάει. Απογείωση με περίπου μισή ώρα καθυστέρηση. “Τράβα μαλλί, τράβα μαλλί! Άσε μαλλί” της λέω, και ξεκαρδιζόμαστε. Μετά φανταζόμαστε τον Κυβερνήτη Giovani (αυτόν της sexy φωνής με θεληματικό πηγούνι που μας καλωσόρισε απ το πιλοτήριο) φαλακρό. Ξεφεύγουμε. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε Khan η τελευταία. “We will shortly be serving dinner” λέει η νταρντάνα. Δεν μας χαλάει. Πεινάμε.

Κάποια στιγμή, ένα τεράστιο μισοφέγγαρο, το βλέπουμε σαν να είμαστε πιο ψηλά εμείς, και μοιάζει αλλόκοτα κοντά μας!

Πάνω που γλαρώνουμε, μας ετοιμάζουν για προσγείωση στην Ντόχα. Υποτίτθεται ότι θα έχουμε δυόμιση ώρες αναμονή. Μας αποβιβάζουν τελευταίες. Με το που ξεμυτίζουμε απ τ’αεροπλάνο, είναι σαν να μας πέταξαν στη μούρη μια βρεγμένη ζεστή πετσέτα, βουτηγμένη στο καυσαέριο. Βρωμάει καμμένο λάστιχο και πίσσα. Είναι κοντά μεσάνυχτα. 34 βαθμοί κελσίου. Την υγρασία ας μην την συζητήσουμε. Κάνει τις πορνοστάρ να μοιάζουν με ντάκο.

Είμαστε μόνες στο πούλμαν που μας πάει στο κτίριο του αεροδρομίου. Περίπου 10 λεπτά διαδρομή (!!). Αχανείς εγκαταστάσεις. Transit. Μας περνάνε από διαδικασίες ουσιαστικά ερήμην μας. Εμείς μόνο δίνουμε διαβατήρια. Παίρνουμε διαβατήρια. Ακολουθούμε ξενυχτισμένους υπαλλήλους. Παρακαλούμε και μας πάνε σε μια τουαλέτα. Μας λένε να βιαστούμε. Εκτελούμε κινήσεις με ακρίβεια κορεάτισας μπαλαρίνας-ρομποτ. Για πρώτη μας φορά, τύφλα να’χει η Σιλβί Γκιγιέμ!

Ξανά η βρεγμένη πετσέτα. Ξανά το πούλμαν. Συνοδός μας, ευγενέστατος και προσεκτικός κύριος απ το Mumbay της Ινδίας.

Ξανά στο αεροπλάνο. Ξανά ο Κατσαρός. Απογείωση. “We will shortly be serving dinner”. Η πτήση της μαρμότας. Αντί για την νταρντάνα-τραβεστί έχουμε 2μετρο gay cabin steward με περίοδο, μες τα νεύρα. Προσπερνάει τα καθίσματά μας και ακούμε δυνατό γδούπο. “Σαβουριάστηκε η ξινή…” Δώστου πάλι γέλια. Δεν αντέχουμε πια. Κουτουλάμε. Πότε πότε λαγοκοιμάμαι. Η Τζώρζια καθόλου. Ξημερώνει τάχυστα. Προσέγγιση στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ίντιρα Γκάντι. Μας ψεκάζουν. Με εντομοκτόνο. Δεν αστειεύομαι, περνάνε οι αεροσυνοδοί-μοντέλες στους διαδρόμους με δύο τύπου φλιτ στα χέρια και απελπισία στο βλέμα. India Health Regulations μπούρου μπούρου. “Qatarαμέέένο Αροξόλ!”

Νέο Δελχί. Συννεφιά. 8^η πρωίνη. 29 βαθμοί. Μουσκίδι. Immigration. Αποσκευές. Μας επιστρέφουν και το «Π» και το καροτσάκι με ζημιές. Λείπουν και μπουλόνια. Τσατίζομαι. Προσπαθούν να τα φτιάξουν. «Λίγο χτύπημα με σφυρί θέλει και θα γίνει σαν καινούργιο» μου λέει ο νεαρός υπάλληλος. «Είναι καινούργιο!» του απαντάω, «φέρε σφυρί!» με ύφος “We are not amused”—10 λεπτά σε Ινδικό έδαφος και είμαι έτοιμη για διπλωματικό επεισόδιο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Lalang Singh (όπως μας συστήθηκε αργότερα) για να μας υποδεχτεί εκ μέρους της κλινικής και σώζει την κατάσταση. «Μην ανησυχείτε, θα τα φτιάξουμε στην κλινική σε χρόνο μηδέν. Έχουμε και μπουλόνια.» Τεράστιο χαμόγελο. Φορτώνουμε αυτοκίνητο και βγαίνουμε στον δρόμο. Κάτι σαν ινδική Αττική Οδός. Πεζοί διασχίζουν αμέριμνοι κουβεντιάζοντας, πριν καβαλήσουν τα κάγκελα. Μια μοτοσυκλέτα μας έρχεται κόντρα στο ρεύμα. Αργότερα όταν το ανέφερα στην manager της κλινικής, ανασήκωσε τα υπέροχα φρύδια της, έκπληκτη. «Μόνο μία;!»

Στην πορεία της κουβέντας μας καταλήξαμε ότι η Ινδία κατοικείται κυρίως από Έλληνες.

Η Μανδάλω

Αυτό ήταν. Έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Έτοιμη και η βαλίτσα, και το εφεδρικό τσαντάκι με τα είδη πρώτης ανάγκης. Μην πάει ο νους σας σε οδοντόβουρτσες και κυλότες, για το laptop λέω.

Πίστευα πως όταν θα ερχόταν αυτή η μέρα, θα είχα κάποια ένταση, κάποιον εκνευρισμό, αλλά όχι. Αντιθέτως νιώθω πολύ ήρεμη και χαρούμενη.

Σαφώς συνέβαλε σε αυτό η μικρή μάζωξη πριν λίγες μέρες στο σπίτι μου, κάτι μεταξύ house-warming & farewell, με φίλους παλιούς και καινούργιους. Πολύ ευχάριστη βραδυά, με πολύ γέλιο και πολλή αγάπη. Επίσης τα διάφορα μηνύματα με ευχές και πολύ όμορφες σκέψεις, πανταχόθεν.

Να, η καλή μου η Jessica μου έστειλε και μια πανέμορφη mandala:

Πως να μην είσαι ήρεμη και καλότυχη με όλα αυτά;

Γαλότσα λαχουράτη

Σκεφτόμουν να αγοράσω ένα ζευγάρι crocks εν όψει του ταξιδιού στην Ινδία, με την λογική ότι θα είναι άνετα, ευκολοφόρετα και ότι θα μπορώ να τα πλένω καθημερινά, να τους πατάω κι ένα Dettol, βρε αδερφέ. Κι ας μην είναι ο,τι κολακευτικότερο. Αν η σαγιονάρα μέσα στην κλινική "περνάει", σκέφτηκα ότι για εξωτερικούς χώρους προπάντων (βλέπε "δρόμους του Νέου Δελχί σε εποχή μουσώνων") καλύτερα να φοράω κάτι λίγο πιο "κλειστό". Ναι.

Το κουβέντιασα με φίλο που έχει ταξιδέψει στην εξωτική Ινδία πολλές φορές. Γέλασε. Μου είπε να πάρω γαλότσες. Νομίζω πως ποτέ η μούρη μου δεν έμοιασε περισότερο με εκείνη του Charlie Brown.

Τελευταίο pit stop

Την Τετάρτη που πέρασε μου συνέβη κάτι πρωτοφανές από καταβολης κόσμου (μου).

Οι περισότεροι από εσάς γνωρίζετε πως οι τελευταίες εβδομάδες ξετυλίχθηκαν γύρω από 2 κυρίως άξονες: την μετακόμιση και την προετοιμασία του ταξιδιού στην Ινδία με την Τζώρτζια. Μιλάμε για πολύ κούραση αλλά και ενθουσιασμό. Και για τα δύο.

Την περασμένη Τετάρτη λοιπόν, επέστρεψα στο σπίτι κατά τις τρεις το μεσημέρι μετά από διάφορα τρεχάματα και -για πρώτη φορά μετά τη μετακόμιση- άρραξα στο κρεββάτι και χάζευα τηλεόραση (!!!).

Μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου ο David και με ρώτησε αν κοιμάμαι, αν μπορεί να περάσει να με δει. "Έλα, σε περιμένω!" του είπα και αποκοιμήθηκα.

Έφτασε μετά από μισή ώρα και για άλλη μισή ώρα χτύπαγε κουδούνια (στην είσοδο της πολυκατοικίας και -μετά- στην πόρτα του διαμερίσματος) και απανωτά τηλεφωνήματα (βρήκα 6 αναπάντητες μετά) και δεν άκουσα απολύτως τίποτα!

Τρομοκρατήθηκε, το μυαλό του γέννησε φρικιαστικά σενάρια, κινητοποίησε φίλους για να βρεθούν 2α κλειδιά να μπει στο διαμέρισμα, αφού είμαι αυτή που ξυπνάει (και κοιμάται) με την μεγαλύτερη ευκολία του κόσμου, υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Ευτυχώς ξύπνησα πριν σπάσει την πόρτα...

Κάπου εκεί κατάλαβα την έκταση της εξάντλησής μου.

Είναι το δεύτερο πρωί που ξυπνάω στο Αγιασμόθι (πως να μην θες να βρεις τρόπο να γράψεις την λέξη αυτή;;) της Αναβύσσου, όπου φιλοξενούμαι μαζί με τον φίλο μου τον Στάμο (aka Σταμάτη, Matt & Μελιτζανάκι) στο σπίτι της γλυκειάς Γιούτα.

Η Γιούτα είναι η καλή του πατέρα μου, του Μπερνάρ (έλα, να μαθαίνουμε τα πρόσωπα του δράματος σιγά σιγά). Εκείνη είναι 71 ετών και εκείνος πλησιάζει τα 77. Γνωρίστηκαν πριν 3 περίπου χρόνια, μέσω ίντερνετ (Σ.σ. για τους φίλους τουητοκοσμικούς: #BeatThat)

Και έτσι πέρασαν δυόμιση μέρες με οκτάωρους νυχτερινούς ύπνους, βράδια στην βεράντα με το τραγούδι του γκιόνη, πρωινά ξυπνήματα με τζιτζίκια και τριζόνια, 2 θαλασσινές βουτιές στον Αη Νικόλα (Φραγκίσκο, θυμάσαι;), ένα crash refresher course σε Πόρτες-Πλακωτό-Φεύγα και ατελείωτες συζητήσεις γύρω απ το τραπέζι στο οποίο πρωταγωνίστησαν οι αναμνήσεις απ τα παιδικά μου χρόνια. Νομίζω πως για τον μπαμπά μου, θα είμαι για πάντα ο Μούχτης, 4 χρονών. Δεν με χαλάει :)

Ο Μούχτης & κι ο Vadit, στο Sihlbrugg γύρω στο 1972

Πάμε μωρή Mary Poppins αρρώστια!

Τελευταίο καθάρισμα στο "παλιό" σπίτι σήμερα και πρώτο de profundis στο "καινούργιο"!

I'll Be Home

For those of you who don't know it, we Greeks have a "have a good" wish for almost everything: the day, the week, the month, the season (more often for Summer & Winter), a sleep, a dawning... Perhaps it is quite a telling trait, of a People traditionally striving and forever wishing for the best.

So, καλό μήνα ("a good month") to us all!

The first of the month found me moving houses. In a previous, rather blues-afflicted post (don't click unless you can read Greek), I was contemplating the strange sadness involved in moving, even when the next dwelling is going to be a perfectly beautiful place, in the sense that I always feel I am leaving a part of me behind. It follows that A House Is Not A Home (beautifully sung by the amazing Luther Vandross) and it's really not about the walls or roof, it is about the life that took place within.

The thought that came over me today is that houses are never really homes. People are.

The people in our lives at any given point in time, the ones we turn to for the little and the big stuff, the ones we share our trials, tribulations, joys and laughs with. Those people are "home".

And so, my "moving blues funk" lifted.

Whether here or there, I will never be homeless, because of the people who care for me, shelter me, nurture me and generally see me through this complex business of living.

I can but hope that I, too, am "home" to others.

And so I leave you with this song for tonight. It is perhaps not for the sake of expediency that the little word "at" is missing ;)