Easy

Μετά το ταξίδι και την πρώτη εκείνη εβδομάδα που είμασταν χαμένες ανάμεσα στην προσπάθεια προσαρμογής σε όλους αυτούς τους νεοτερισμούς και στην τσίτα της ομοβροντίας εξετάσεων, την γνωριμία με τους ανθρώπους της κλινικής, οι στάθμες αδρεναλίνης (τουλάχιστον οι δικές μου) κορυφώθηκαν με το Ασιατικό μου ντεμπούτο :)

Στην συνέχεια, παρότι (ή μήπως επειδή, ακριβώς;) αρχίσαμε να μπαίνουμε σε κάποια ρουτίνα, η επιφυλακή χαλάρωσε, πέσαμε απ το code red σε ένα μάλλον ξεβγαλμένο κίτρινο, λίγο πιο έντονο απ τον κρόκο των ινδικών αυγών (ton sur ton με το ασπράδι) και αισθητά λιγότερο πειστικό απ τον ήλιο στο Νέο Δελχί, σχεδόν πάντα κρυμμένος πίσω από τα ακόμα πανταχού παρόντα σύννεφα  των μουσώνων.

Κι έτσι η δεύτερη εβδομάδα κύλησε, σαν κολύμπι σε μελάσα, απ τον τρίτο όροφο (όπου βρίσκεται το δωμάτιό μας αλλά και το χειρουργείο) στο υπόγειο (όπου βρίσκονται οι αίθουσες φυσικοθεραπείας και εργοθεραπείας) με ενδιάμεσο σταθμό στο ισόγειο (όπου βρίσκεται το γραφείο της Δρος. Σροφ αλλά και το injection room όπου γίνονται οι ενέσεις) και πίσω, χωρίς ιδιαίτερα production numbers. Μέχρι και σήμερα όλες μας οι μετακινήσεις γινόντουσαν με το καροτσάκι. Από Δευτέρα όμως λέμε να το αντικαταστήσουμε με το "Π". Άλλωστε, μετά την "συναυλία" της περασμένης Τρίτης, η Δρ. Σροφ είπε στην Τζώρτζια ότι πρέπει να περπατάει όσο γίνεται περισότερο, έτσι ώστε να είναι έτοιμη να φύγει για το αεροδόμιο περπατώντας ελεύθερα!

Κοιμηθήκαμε περισότερο και καλύτερα. Κάποια στιγμή μπουχτίσαμε με το ινδικό μενού και τότε έπαιξε ντελίβερυ Pizza Hut. Δια μαγείας απ την επόμενη μέρα άλλαξαν τα προτεινόμενα προς σαβούριασμα πιάτα και εμφανίστηκε (on paper) ένα πιο δυτικότροπο μενού. Τι φασολάκια, τι καροτάκια, τι πατάτες με δεντρολίβανο, τι αρνάκι με σάλτσα κόκκινου κρασιού, τι πέννες με τομάτα και βασιλικό! Χαμός! Ον πέηπερ. Στο πιάτο πάλι, μεταφράστηκε σε μια φιλότιμη προσπάθεια, και ως εκ τούτου την τιμήσαμε με χαρά και ευγνωμοσύνη.

Το απόγευμα της Τετάρτης, επιτέλους τα κατάφερα και πήγα στο μάθημα γιόγκα. Έχουν περάσει πάνω από 2 χρόνια απ το τελευταίο μου session και ακόμα και τότε δεν είχα  εντρυφήσει. Ο δάσκαλος είναι νεαρός άνδρας, πολύ μελαμψός, με ατημέλητα μακρυά μαλλιά και όψη φοιτητή. Οι "μαθήτριες" είμαστε 2. Μια ογδοντάχρονη Ινδή κυρία με παραδοσιακή φορεσιά, κι εγώ. Η συμμαθήτριά μου κάθεται σε μια καρέκλα και πραγματοποιεί μόνο τις αναπνοές των ασκήσεων. Δίπλα της, στο ματ, μοιάζω με -ανήλικη, έστω- beached  whale. Ξεκινάμε. Οι ασκήσεις μου φαίνονται βίαιες και ο ρυθμός πολύ γρήγορος. Μου φέρνει περισότερο σε επιδαπέδια αερόμπικ. Ο δάσκαλος δυσανασχετεί. Η συμμαθήτρια τον νουθετεί λέγοντας του πως ζητάει πολλά από μια (absolute) beginner. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας απ τους γιατρούς (πίθανώς ο ντροπαλότερος όλων), αφαιρεί παπούτσια και κάλτσες, και όπως είναι με το άψογα σιδερωμένα πουκάμισο με το pin stripe και το παντελόνι με τσάκιση, πιάνει ένα ματ και συμμετέχει στο μάθημα. Νομίζω πως τον έχει στείλει μετά από συλλογική απόφαση όλο το Ινδουιστικό πάνθεον, μόνο για να νιώσω εγώ λίγο καλύτερα: εκτελεί τις ασκήσεις όπως όλοι οι άντρες του πλανήτη που καταπιάνονται πρώτη φορά με άσκηση που απαιτεί ευλυγισία, υπομονή και ακρίβεια, δηλαδή από άχαρα έως αστεία. Bless him!
Ο δάσκαλος όμως εξακολουθεί να είναι δυσαρεστημένος και όλο μου λέει "but it's easy!".
Απάντησα ενδελεχώς, με την ηπιότερη, ηρεμότερη και πιο μπάσα φωνή που μπόρεσα να παράγω.
Στα Ελληνικά.
Στο απορημένο του βλέμα, προσέφερα ένα πολύ ακριβές και τελεσίδικο "Greek. It's so easy."
Η συμμαθήτρια γέλασε. Ο συμμαθητής θα είχε γελάσει αλλά έψαχνε την ανάσα του.
Το γιατρουδάκι το έσωσε ένα τηλεφώνημα. Η κυρία σηκώθηκε απ την καρέκλα της και αποχώρησε λίγο αργότερα. Τελείωσα μόνη μου το μάθημα. Με ρώτησε πως αισθάνομαι. "Προς το παρόν, μια χαρά. Αύριο να δούμε...". Μαζέψαμε τα mats, τακτοποιήσαμε και φεύγοντας χαιρετηθήκαμε. "Θα τα ξαναπούμε την Παρασκευή στις 5μιση"

Για να είμαι δίκαιη, την επόμενη μέρα δεν ένιωσα ούτε ίχνος πιασίματος. Να τα λέμε κι αυτά.