Monday 22 August 2011

Ούτε Khan.

Νέο Δελχί, Δευτέρα 22 Αυγούστου, ώρα 22:30 τοπική. Έτσι ρυθμίσαμε τα κινητά και τους υπολογιστές μας. Αν τα μυαλά μας ήταν στα καλά τους όμως, θα μας έλεγαν πως είναι μόλις 8 το βράδυ. Αλλά πού! Αλλού βαρουν τα τούμπανα, αλλού χορεύει η νύφη.
Προσπαθώ να συγκροτήσω τις μνήμες της μέρας με χρονολογική σειρά, αλλά ρετάρω. Θα τις παραθέσω όπως μου έρχονται λοιπόν, κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Στο αεροδρόμιο της Αθήνας, δροσερά μποφόρια έξω, ανεβασμένες αδρεναλίνες μέσα. Παρέδωσα βαλίτσες, «Π» και καροτσάκι στο check-in. Ψιλοκουβεντούλες περιμένοντας να έρθει κάποιος να μας συνοδεύσει στην πύλη. Ο Τάσος, ο Βύρωνας, ο Μιχάλης και η Αθηνά, ο Γαβρίλης. Τα χαμόγελα, οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι ευχές. Η αγάπη. Η ελπίδα. Η σοφία; Είδα την Τζώρτζια να βουρκώνει. Την πήρα και φύγαμε.
Επιβιβαστήκαμε πρώτες. Μια διαδικασία που εμπλέκει 2 (διαφορετικών τύπων) καροτσάκια, ένα κάθισμα και πολλές σφιχτές αγκαλιές, μαξιλαράκια, κουβερτούλες fleece και την οποία θα επαναλαμβάναμε ακόμα 3 φορές μέσα στις επόμενες 8 ώρες.
Ευγενικές αεροσυνοδοί, όλες στη τρίχα βαμμένες και χτενισμένες, άλλες ασιάτισες, άλλες αφρικανές, άλλες σκανδιναβές (;!). Και μια νταρντάνα που μοιάζει με τραβεστί με φρύδια ολόμαυρα σαν κομμένα από τσόχα και κολλημένα με βέλκρο. Τα ηχεία τρέμουν απ τους ήχους συνθεσάιζερ τσιφτετελίων. Κάτι σαν τον Κατσαρό της Αραβίας. (“- Τον Γιώργο; - Τον Γιώργο...”).
Ξεσαλώνουμε, η ένταση μας ξεπερνάει. Απογείωση με περίπου μισή ώρα καθυστέρηση. “Τράβα μαλλί, τράβα μαλλί! Άσε μαλλί” της λέω, και ξεκαρδιζόμαστε. Μετά φανταζόμαστε τον Κυβερνήτη Giovani (αυτόν της sexy φωνής με θεληματικό πηγούνι που μας καλωσόρισε απ το πιλοτήριο) φαλακρό. Ξεφεύγουμε. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε Khan η τελευταία. “We will shortly be serving dinner” λέει η νταρντάνα. Δεν μας χαλάει. Πεινάμε.
Κάποια στιγμή, ένα τεράστιο μισοφέγγαρο, το βλέπουμε σαν να είμαστε πιο ψηλά εμείς, και μοιάζει αλλόκοτα κοντά μας!
Πάνω που γλαρώνουμε, μας ετοιμάζουν για προσγείωση στην Ντόχα. Υποτίτθεται ότι θα έχουμε δυόμιση ώρες αναμονή. Μας αποβιβάζουν τελευταίες. Με το που ξεμυτίζουμε απ τ’αεροπλάνο, είναι σαν να μας πέταξαν στη μούρη μια βρεγμένη ζεστή πετσέτα, βουτηγμένη στο καυσαέριο. Βρωμάει καμμένο λάστιχο και πίσσα. Είναι κοντά μεσάνυχτα. 34 βαθμοί κελσίου. Την υγρασία ας μην την συζητήσουμε. Κάνει τις πορνοστάρ να μοιάζουν με ντάκο.
Είμαστε μόνες στο πούλμαν που μας πάει στο κτίριο του αεροδρομίου. Περίπου 10 λεπτά διαδρομή (!!). Αχανείς εγκαταστάσεις. Transit. Μας περνάνε από διαδικασίες ουσιαστικά ερήμην μας. Εμείς μόνο δίνουμε διαβατήρια. Παίρνουμε διαβατήρια. Ακολουθούμε ξενυχτισμένους υπαλλήλους. Παρακαλούμε και μας πάνε σε μια τουαλέτα. Μας λένε να βιαστούμε. Εκτελούμε κινήσεις με ακρίβεια κορεάτισας μπαλαρίνας-ρομποτ. Για πρώτη μας φορά, τύφλα να’χει η Σιλβί Γκιγιέμ!
Ξανά η βρεγμένη πετσέτα. Ξανά το πούλμαν. Συνοδός μας, ευγενέστατος και προσεκτικός κύριος απ το Mumbay της Ινδίας.
Ξανά στο αεροπλάνο. Ξανά ο Κατσαρός. Απογείωση. “We will shortly be serving dinner”. Η πτήση της μαρμότας. Αντί για την νταρντάνα-τραβεστί έχουμε 2μετρο gay cabin steward με περίοδο, μες τα νεύρα. Προσπερνάει τα καθίσματά μας και ακούμε δυνατό γδούπο. “Σαβουριάστηκε η ξινή…” Δώστου πάλι γέλια. Δεν αντέχουμε πια. Κουτουλάμε. Πότε πότε λαγοκοιμάμαι. Η Τζώρζια καθόλου. Ξημερώνει τάχυστα. Προσέγγιση στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ίντιρα Γκάντι. Μας ψεκάζουν. Με εντομοκτόνο. Δεν αστειεύομαι, περνάνε οι αεροσυνοδοί-μοντέλες στους διαδρόμους με δύο τύπου φλιτ στα χέρια και απελπισία στο βλέμα. India Health Regulations μπούρου μπούρου. “Qatarαμέέένο Αροξόλ!
Νέο Δελχί. Συννεφιά. 8η πρωίνη. 29 βαθμοί. Μουσκίδι. Immigration. Αποσκευές. Μας επιστρέφουν και το «Π» και το καροτσάκι με ζημιές. Λείπουν και μπουλόνια. Τσατίζομαι. Προσπαθούν να τα φτιάξουν. «Λίγο χτύπημα με σφυρί θέλει και θα γίνει σαν καινούργιο» μου λέει ο νεαρός υπάλληλος. «Είναι καινούργιο!» του απαντάω, «φέρε σφυρί!» με ύφος “We are not amused”—10 λεπτά σε Ινδικό έδαφος και είμαι έτοιμη για διπλωματικό επεισόδιο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Lalang Singh (όπως μας συστήθηκε αργότερα) για να μας υποδεχτεί εκ μέρους της κλινικής και σώζει την κατάσταση. «Μην ανησυχείτε, θα τα φτιάξουμε στην κλινική σε χρόνο μηδέν. Έχουμε και μπουλόνια.» Τεράστιο χαμόγελο. Φορτώνουμε αυτοκίνητο και βγαίνουμε στον δρόμο. Κάτι σαν ινδική Αττική Οδός. Πεζοί διασχίζουν αμέριμνοι κουβεντιάζοντας, πριν καβαλήσουν τα κάγκελα. Μια μοτοσυκλέτα μας έρχεται κόντρα στο ρεύμα. Αργότερα όταν το ανέφερα στην manager της κλινικής, ανασήκωσε τα υπέροχα φρύδια της, έκπληκτη. «Μόνο μία;!»

9 comments:

Γιάννης Παπαβασιλόπουλος said...

Όπως ακριβώς το περίμενα: Το ταξίδι έχει όλες τις προδιαγραφές να εξελιχθεί σε συ- να- ρπα -στι- κό! Η πρώτη σκέψη βέβαια με το που πατάς πόδι στην Ινδία είναι: Παναΐα μου πού ήρθα?". Η Παναΐα όμως δίνει σιγά σιγά τη θέση στον Krishna, το ευρώ στη ρουπία, το δέρμα παίρνει σιγά σιγά το άρωμα του κουρκουμά και το στομάχι το δρομο για την... τουαλέτα! Om Shanti Om

Provato said...

η αγάπη μου και η σκέψη μου μαζί σας!

Eva said...

@ Γιάννης -- Δεν ξέρω για πού θα τραβήξει το στομάχι αλλά το υπόλοιπο κορμί θα πάει για Abhyangha ;)

Eva said...

@ provato -- Γλυκό μου μπεεεε!! Είμαι κουρελάκι, τόσο που τώρα που θα πέσω δεν θα χρειαστεί να μετρήσω! Άλλωστε, μου αρκείς εσύ :) Φιλιά κι απ την Τζώρτζια!

NtiNti said...
This comment has been removed by the author.
Vangel Greko said...

Δεν υπάρχει!! Τρελό γέλιο!!

αγάπη & θετική ενέργεια!!

την καλημέρα μου

τα σέβη μου!!

Anonymous said...

Εκτός από τραγουδίστρια,λογοθεραπεύτρια,νοσηλεύτρια ,φίλη και ότι άλλο,κάνεις και για χρονογράφος-συγγραφέας.Ασφαλώς και το ταξίδι σου στη Ινδία θα αποτελέσει μια πρώτης τάξεως εμπειρία όμως με τρελό γέλιο,αγάπη και θετική ενέργεια δεν λύνονται τα προβλήματα.Ελπίζω αγαπητή μου κυρία να μην ξεχάσατε να πάρετε μαζί με τις σαγιονάρες σας και τις λαχουρέ μπότες σας και Amita Motion.

Anonymous said...

τα προβληματα λυνονται σαφως με τρελλο γελιο και θετικη ενεργεια! Και να πως: γελας, σου καθαριζει το μυαλο, και σκεφτεσαι και τα λυνεις! Καταλαβες anonymous? (apo anonymous1)@koritsares sto India: ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ! ναρθετε πισω χωρις καροτσακι (κι οχι επειδη σας το εχασαν στις αποσκευες, αλλα επειδη δεν το χρειαζοσαστε πχια!)

Anonymous said...

giorgia eimai 20 kai eixa karkino sta 18 k egina kala!twra h zwh mou einai kaluterh ap oti prin kai eimai sigouros pws 8a gineis kala!!to niw8w!!!!k otan niw8w kati,ginetai,de st lew gia parhgoria,pistepse me meta ap ola auta to xw diapistwsei!!s agapame paaaaara polloi agnwstoi apo ellada!!!kai taksidara k ooola....!!!!!!