Εδώδιμα - Αποικιακά, Παντζάμπα Πράγμα!

Μια ζωή με καθησυχάζουν πως το σεξ είναι σαν το ποδήλατο.

Αυτό που δεν σου λένε είναι πως το γράψιμο είναι σαν την μπιρίμπα. 

Δεν θυμάμαι Χριστό από μπιρίμπα. Μόνο κάτι με 1ο πακέτο, 2ο πακέτο (ή μήπως μικρό και μεγάλο;). Και μπάζες. Ή μπάζα. Ή μήπως αυτά ήταν με το σεξ; 

Σκατά.

Δε πόιντ ιζ, πως μέρες τώρα για διάφορους λόγους -θα ακολουθήσουν αναλύτικα- ["ΜΠΡΕΗΣ! ΜΠΡΕΗΣ!"] αναβάλλω το ποστ αυτό, και δεν μου φτάνει ο δικός μου ψυχαναγκασμός, έχω και τα μηνύματα "άντε, πότε θα γράψεις;" [τραβάτε με κι ας κλαίω, κατακολακευμένη λέμε!]

By public demand λοιπόν, βουαλά, αφού δεν βαστιέστε, πάρτε premenstrual post, να γουστάρετε.

Λοιπόν, είσαι ο και λέγεσαι.

[Φοβερό αλλά με το που κάθομαι να γράψω θελώ αυτομάτως να ανάψω ένα τσιγάρο...]

Η τελευταία εβδομάδα είχε τα ζόρια της. Δεν θα μπω σε τρελές λεπτομέρειες, αλλά τα δύο βασικά προβλήματα ήταν αφ ενός ο επίμονος βήχας που ταλαιπώρησε την Τζώρτζια σε τέτοιο βαθμό που της έσπασε τελικά τα νεύρα, αφού την έκανε να πνίγεται όποτε πήγαινε να μιλήσει, να φάει ή να κάνει τις ασκήσεις της. Μιλάμε για εξάντληση. Δική της, εννοείται. 

Επιπλέον, δυσκολία έφεραν οι λεπτές και ευαίσθητες φλέβες της, στο να της χορηγούνται αντιβιωτικά για την καταπολέμηση του βακτηριδίου που ευθύνεται για την νόσο του Λάιμ, το μπορέλια.

Γνωρίζετε, φαντάζομαι, πως τα παιδικά παραμύθια μιλάνε την γλώσσα του συμβολισμού και πως ο βάτραχος δεν είναι ποτέ βάτραχος. Αν έχετε ακουστά το παραμύθι με το μπιζέλι κάτω από αμέτρητα στρώματα που έκανε την όμορφη και ντελικάτη πριγκήπισα να μελανιάζει, να ξέρετε πως το μπιζέλι είναι βελόνα και πως την πριγκήπισα την λένε Τζώρτζια. Στο σημείο αυτό όμως να ξεκαθαρίσουμε επίσης πως αν κάτι μοιάζει με πάπια, ακούγεται σαν πάπια και περπατάει σαν πάπια, τότε μάλλον είναι πάπια. Μιλάμε για πόνο και βάσανο. Δικά της, εννοείται.

Και από δίπλα, και δικά μου: τίποτα δεν με τσακίζει περισότερο απ το να είμαι ανήμπορη να βοηθήσω μια κατάσταση (πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο ρόλος μου) και να βλέπω έναν άνθρωπο (πόσο μάλλον την Τζώρτζια) να βασανίζεται.

Όμως τίποτα δεν αφέθηκε στη τύχη. Το μπιζέλι αντικαταστάθηκε με άλφα άλφα και το σιρόπι για τον βήχα με εκνεφωτή [πάπια] και από χτες το πρωί όλα βελτιώνονται σταθερά και η Τζώρτζια πήρε τ'απάνω της και επανήρθε δημήτριος, γιατί η πριγκήπισα είναι παλικάρι [πάπια], και ζούμε και οι δύο καλύτερα. [Σε βλέπω εσένα που μπερδεύτηκες: ποιό μέρος του "πάπια" δεν κατάλαβες;;]

Η φυσικοθεραπείες της προχωράνε περίφημα και με πολύ θετικά πρώτα σημάδια (ο θεραπευτής συλλαβίζει τις πρώτες του ελληνικές λέξεις: μπράβο, σιγά-σιγά, πάμε, μωρή, Τζώρτζια, αρρώστεια, θεά, καλημέρα, καλησπέρα και yashooooo!), και οι εργοθεραπείες της επίσης.

Κατά τα άλλα, μας προσάπτουν ότι γκομενίζουμε, λέει. Πρώτον, δεν είμαστε εμείς λιχούδες, αυτοί είναι kulfi (προφέρεται κούλφι, όχι κουλφοί) --- και ΤΙ κούλφοι (ο κούλφος, όπως λέμε ο γλύκας): Βεγγάλης, Παντζάμπ, γιου νέημ ιτ, γουήβ γκοτ ιτ! Και ωχού, για να ξεμπερδεύουμε: guilty as charged. Γιατί μπορούμε.

Σε άλλα νέα (ειδησεο)γραφικού χαρακτήρα, με συνεπήρε το Dr. Kildare-Ben-Casey theme και μπήκα στο τριπάκι φουλ τσεκ απ πλατίνες λάδια μπουζί. Μέχρι στιγμής Pap Test, αιματολογικές, εξέταση ούρων τζιτζί. Μια μικρή τρομάρα πήρα με τη μαστογραφία αλλά τελικά ήταν μπιζέλι και όχι πάπια. Μένει η lower spine μαγνητική και η εξέταση ΩΡΛ.

Αύριο είναι ημιαργία (όπως κάθε Σάββατο) οπότε μόνο 1 φυσικοθεραπεία και 1 εργοθεραπεία και "σχολάμε" σχετικά νωρίς, στις 12 το μεσημέρι.. Λέμε αν δεν βρέχει (οι μουσώνες για λόγους που δεν γνωρίζουμε και για τους οποίους σαφέστατα δεν ευθυνόμαστε εμείς, έχουν πάρει παράταση και τις τελευταίες μέρες έριξε καρεκλοπόδαρα!) και αν δεν σημειωθούν βομβιστικές ενέργειες (για τις οποίες σαφέστατα δεν ευθυνόμαστε εμείς) ή σεισμοί (για τους οποίους σαφέστατα δεν ευθυνόμαστε εμείς) να τολμήσουμε μια μικρή βόλτα μέχρι την Green Park Market (οδός Γκρην Παρκ Μάρκετ).

Χτες το βράδυ πετάχτηκα μόνη μου μέχρι εκεί για να ψωνίσω γλυκά (πάπια) απ το λατρεμμένο Evergreen (o Ινδός Βάρσος) και στην επιστροφή πέτυχα παρέλαση-υπερπαραγωγή με 3-4 διαφορετικές μπάντες (τύπου ταρατατζούμ), γιόρταζαν (αν κατάλαβα καλά) τον θεό Ganesha, με άρματα με χορεύτριες, άλλα με τρισδιάστατες αναπαραστάσεις σε φυσικό μέγεθος, πλαισιομένα σε όλο το μήκος της παρέλασης από βαστάζους που κουβαλούσαν μεγάλα φωτιστικά, όλα συνδεδεμένα με ένα τρακτέρ-ηλεκτρογεννήτρια που ακολουθούσε την οπισθοφυλακή! ΜΑΓΕΙΑ! Εννοείται πως επέστρεψα στην κλινική ΜΕΣΑ στην παρέλαση με τρομπέτες και τύμπανα ολούθε γύρω μου!!

"...with rings on her fingers and bells on her toes, 
she shall have music wherever she goes..."