Novender

Ο Νοέμβριος ήταν ανέκαθεν ο χειρότερός μου μήνας. Η -μονόπλευρη, απ όσο γνωρίζω- αντιπάθεια δεν σχετίζεται με την πτώση θερμοκρασίας ή την αύξηση των βροχοπτώσεων (είμαι κορίτσι παντός καιρού).

Σχετίζεται με την (κακή) ποιότητα και την (ανεπαρκή) ποσότητα του φωτός.
Ναι, ναι εννοώ αυτές τις λίγες ώρες γκρίζας φλαταδούρας για τις οποίες -συμπαθάτε με- δεν βλέπω τον λόγο να  σηκωθώ απ το κρεββάτι μου, frankly.

Επίσης είναι ο άγαρμπος εκείνος μήνας-κενό ανάμεσα στο πολυαγαπημένο Καλοκαίρι και εκείνες τις εβδομάδες του Δεκεμβρίου που κάθε χρόνο πεισματικά ελπίζω πως θα ζήσω τις γιορτές  που ονειρεύομαι.

Ε μετά, κοντοζυγώνουν τα γεννέθλια μου κατά τα τέλη Ιανουαρίου (τα επόμενα θα είναι 44α μου!) που πάντα τα γιορτάζω σαν  παιδί (για να είμαι εντελώς ειλικρινείς, δεν θυμάμαι πότε άκριβως άρχισε να εμφανίζεται και το μοτίβο "επέζησα έναν χρόνο ακόμα, φτού μου!" στο όλο κλίμα) και ετσι το πάω μετά, από γεννέθλια σε γεννέθλια αγαπημένων μου, σημαδούρες της αντοχής μου, μέχρι τον Μάιο.

Μετά είμαι home free, μέχρι τον επόμενο Νοέμβριο.

Και μη μου πείτε για τις χάρες του Χειμώνα, για σοκολάτες μπροστά στο τζάκι και σεξ στις φλοκάτες. Για όνομα! Πού τα βρήκατε, ήθελα να'ξερα!

Και για σένα που πετάχτηκες αμέσως να με πεις υπερβολική ("are you talking to moi??") να σε ενημερώσω πως οι πρώτες ώρες του μήνα με βρήκαν στα επείγοντα του νοσοκομείου Σωτηρία, μιας και είπε να με επισκεφθεί  -πάνω που έλεγα πως με ξέχασε η γρουσούζα- για 2η φορά αυτή η απαίσια ασθματική βρογχίτιδα, σήμα κατατεθέν την εξάντλησής μου.

Εντούτοις, το αίσθημα δικαίου με αναγκάζει να αναγνωρίσω και τα καλά. Τα φετινά, έστω. Δηλαδή τι καλά --- κάλλιστα!

Οι αγκαλιές των αγαπημένων μου φίλων με το που γύρισα στην Αθήνα, ακόμα και εκείνων που είναι crappy at hugs.
Τα χουρχουρχούρ και πατούμ-πατούμ του Καραμουζάκη και του Μπάφου.
Το τραπέζι-πατέντα που κατασκεύασε ο πατέρας μου και εγκατέστησε ο αδερφός μου στο μπαλκόνι μου, για να το βρω έτοιμο μόλις γυρίσω...
Τα μηνύματα για Happy Diwali.
Το πρώτο Παρασκευιάτικο απομεσήμερο στην Κληματαριά, με τον Τάσο, τον Παναγιώτη και τον Αντώνη.
Το diy ράφι του μπάνιου και οι μικρές χαρές maison et décoration.
Τα γέλια με τον Γιώργο που τώρα πια μένει στο "παλιό" μου σπίτι (και ποθεί το τωρινό μου).
Μεσημέρι στην πολυθρόνα του Σταμάτη και βραδάκι στον καναπέ μου, με την Νατάσα.
Η έκθεση σΕΞΑΡΣΗ στο Booze.
Η πρώτη πρόβα με απαρτία Μπλουζούκι! (εδώ σταθείτε -- είναι προάγγελος ΠΟΛΥ ωραίων πραγμάτων)
Το μαγικό massage του Γιάννη.
Το πρώτο μουσικό αφιέρωμα του Γαβρίλη (με την σειρά μου, το μοιράζομαι μαζί σας γιατί είναι έξοχο!)

Κι έτσι, με μια τόση δα μετατόπιση της οπτικής γωνίας, το novender γίνεται από τέλος, αρχή.