Maison Et Décoration

Είπαμε -- δεν το'χω με τον Νοέμβριο.

Έτσι, επιστρατεύοντας όλο μου το "βάζουμε το ένα ποδαράκι μπροστά στο άλλο και προχωράμε", έστω και με baby steps, ξεκίνησα πρόβες για ένα ολοκαίνουργιο project και ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός μου που το ηθικό πήρε την ανιούσα σε χρόνο DT --τόσο που ξεχείλησα και άρχισε να απλώνεται και μες το σπίτι μου.

Με την βοήθεια του Κωστή Μαρκή (όπου "βοήθεια" βλέπε "εκείνος τράβηξε το ζόρι κι εγώ έκανα ψιλοκουβεντούλα και μακαρονάδες") πραγματοποιήθηκε ένα σχέδιο που είχα συλλάβει μόλις εγκαταστάθηκα στο σπίτι αλλά μπήκε άνω τελεία μέχρι να επιστρέψω απ την Ινδία. 

Ξεκίνησε -ειλικρινώς- με "Κωστή, σε παρακαλώ, θα μου δανείσεις το τριβείο σου που θέλω να τρίψω μια βιβλιοθήκη για να την βάψω;" και εκείνος πολύ ευγενικά δέχτηκε. Στην συνέχεια, προσφέρθηκε να κάνει εκείνος το τρίψημο, μιας και το κουλαντρίζει καλύτερα το εργαλείο και εγώ δεν είχα ακόμα συνέρθει εντελώς από μια (ακόμα) ασθματική βρογχίτιδα και ήμουν με αντιβίωση. 

Μετά είπε να περάσει και τη βελατούρα.

Την συνέχεια την φαντάζεται ακόμα κι ένας οδοντοτεχνίτης.

Γελάσαμε πολύ, ήρθε και η φίλη μου η Francine, όσο στέγνωνε το πρώτο χέρι παίξαμε και μια παρτίδα Trivial Pursuit!

Η εν λόγω βιβλιοθήκη-secrétaire υπήρχε ήδη στο σπίτι, "εντοιχισμένη" στην βορειοανατολική γωνία του living-room, που τώρα πια φιλοξενεί την τραπεζαρία μου, δίπλα σε ένα μεγάλο παράθυρο. Ήταν σκούρο καφέ και κάποτε λουστραρισμένο --τώρα πια το είχε σχεδόν απορροφήσει ολοκληρωτικά το ξύλο. Ποτέ δεν αγάπησα τα βαριά και σκούρα έπιπλα και η κατά τα άλλα μια-χαρά-κούκλα-και-χρήσιμη βιβλιοθήκη φάνταζε σαν "μαύρη τρύπα".  Με την σύγκατάθεση του φίλου μου (και κατά το 1/3 σπιτονοικοκύρη μου) του Σταμάτη, αποφάσισα να βαφτεί σε ένα πολύ ανοιχτό γαλάζιο του πάγου, με μία υποψία κόκκινου μέσα, ίσα να τραβήξει προς λουλακί (το χρώμα-φετίχ).

WAIT, THERE'S MORE!!

Unikko

Αυτό είναι το αγαπημένο μου κλασικό σχέδιο Unikko της φιλανδικής εταιρίας υφασμάτων (και όχι μόνο) Marimekko. Η γιαγιά μου η Λιλή μου την έμαθε, και έγινα fan με την σειρά μου. 

Ο Κωστής ζωγράφισε πάλι, in more ways than one! 

Το τρόλλεϋ ήταν δικό της, Δανέζικης κατασκευής late 60s-very early 70s (?) και το θυμάμαι όσα χρόνια θυμάμαι και τον εαυτό μου. Με τον καιρό, είχε υποστεί κακουχίες και ήταν καιρός να ξαναβρεί την αίγλη του! 1000 μπράβο και περισότερα ακόμα ευχαριστώ, Κωστή!

Teaser Προσεχώς --- Για την αιτία του ενθουσιασμού θα σας πω σε επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε σας αφήνω με μία μόνο λέξη: Bluezuki!

Novender

Ο Νοέμβριος ήταν ανέκαθεν ο χειρότερός μου μήνας. Η -μονόπλευρη, απ όσο γνωρίζω- αντιπάθεια δεν σχετίζεται με την πτώση θερμοκρασίας ή την αύξηση των βροχοπτώσεων (είμαι κορίτσι παντός καιρού).

Σχετίζεται με την (κακή) ποιότητα και την (ανεπαρκή) ποσότητα του φωτός.
Ναι, ναι εννοώ αυτές τις λίγες ώρες γκρίζας φλαταδούρας για τις οποίες -συμπαθάτε με- δεν βλέπω τον λόγο να  σηκωθώ απ το κρεββάτι μου, frankly.

Επίσης είναι ο άγαρμπος εκείνος μήνας-κενό ανάμεσα στο πολυαγαπημένο Καλοκαίρι και εκείνες τις εβδομάδες του Δεκεμβρίου που κάθε χρόνο πεισματικά ελπίζω πως θα ζήσω τις γιορτές  που ονειρεύομαι.

Ε μετά, κοντοζυγώνουν τα γεννέθλια μου κατά τα τέλη Ιανουαρίου (τα επόμενα θα είναι 44α μου!) που πάντα τα γιορτάζω σαν  παιδί (για να είμαι εντελώς ειλικρινείς, δεν θυμάμαι πότε άκριβως άρχισε να εμφανίζεται και το μοτίβο "επέζησα έναν χρόνο ακόμα, φτού μου!" στο όλο κλίμα) και ετσι το πάω μετά, από γεννέθλια σε γεννέθλια αγαπημένων μου, σημαδούρες της αντοχής μου, μέχρι τον Μάιο.

Μετά είμαι home free, μέχρι τον επόμενο Νοέμβριο.

Και μη μου πείτε για τις χάρες του Χειμώνα, για σοκολάτες μπροστά στο τζάκι και σεξ στις φλοκάτες. Για όνομα! Πού τα βρήκατε, ήθελα να'ξερα!

Και για σένα που πετάχτηκες αμέσως να με πεις υπερβολική ("are you talking to moi??") να σε ενημερώσω πως οι πρώτες ώρες του μήνα με βρήκαν στα επείγοντα του νοσοκομείου Σωτηρία, μιας και είπε να με επισκεφθεί  -πάνω που έλεγα πως με ξέχασε η γρουσούζα- για 2η φορά αυτή η απαίσια ασθματική βρογχίτιδα, σήμα κατατεθέν την εξάντλησής μου.

Εντούτοις, το αίσθημα δικαίου με αναγκάζει να αναγνωρίσω και τα καλά. Τα φετινά, έστω. Δηλαδή τι καλά --- κάλλιστα!

Οι αγκαλιές των αγαπημένων μου φίλων με το που γύρισα στην Αθήνα, ακόμα και εκείνων που είναι crappy at hugs.
Τα χουρχουρχούρ και πατούμ-πατούμ του Καραμουζάκη και του Μπάφου.
Το τραπέζι-πατέντα που κατασκεύασε ο πατέρας μου και εγκατέστησε ο αδερφός μου στο μπαλκόνι μου, για να το βρω έτοιμο μόλις γυρίσω...
Τα μηνύματα για Happy Diwali.
Το πρώτο Παρασκευιάτικο απομεσήμερο στην Κληματαριά, με τον Τάσο, τον Παναγιώτη και τον Αντώνη.
Το diy ράφι του μπάνιου και οι μικρές χαρές maison et décoration.
Τα γέλια με τον Γιώργο που τώρα πια μένει στο "παλιό" μου σπίτι (και ποθεί το τωρινό μου).
Μεσημέρι στην πολυθρόνα του Σταμάτη και βραδάκι στον καναπέ μου, με την Νατάσα.
Η έκθεση σΕΞΑΡΣΗ στο Booze.
Η πρώτη πρόβα με απαρτία Μπλουζούκι! (εδώ σταθείτε -- είναι προάγγελος ΠΟΛΥ ωραίων πραγμάτων)
Το μαγικό massage του Γιάννη.
Το πρώτο μουσικό αφιέρωμα του Γαβρίλη (με την σειρά μου, το μοιράζομαι μαζί σας γιατί είναι έξοχο!)

Κι έτσι, με μια τόση δα μετατόπιση της οπτικής γωνίας, το novender γίνεται από τέλος, αρχή.