Wednesday 21 September 2011

Equinox

September 21st.


We (Georgia and I) left Athens on August 21st, and are due to return on October 21st.
This is the half-way mark. 


Appropriately enough, it is also the Equinox. This is the day that in my mind heralds the end of Summer and ushers in the dreaded Winter. As of tomorrow, each day will be shorter than the one before and true to my nature, I will wane right along with the daylight. What can I say? I have suspected for a long time now that I may be part-bear.


I find myself torn between the longing to return to my own turf, my family and friends, Bafos and Karamouzakis (my loving feline concubines), my partners in music, my work, my own hours and my own bed (in my new and practically yet unlived-in home) and the entirely surprising desire to stay.


Stay? Where? Surely, not here here.
What have I seen of this wondrous strange land that would create such a pull?
Nothing. Three blocks worth of street at Green Park. The route to and from Gautam Nagar. Part of a gigantic western-type shopping mall that goes by the improbable sobriquet of "Select CityWalk".


And yet!


I think that what I am really finding so enchanting is that, unbelievably (considering the millennia of History that have unfolded on this soil), the overwhelming sensation that reverberates in every aspect of this place, is one of promise. Of things to come. Of things unborn. Of potential. 


I don't consider myself to be a mindless creature. Not unintelligent, still, I primarily  perceive the world at large with my gut. Invariably I will gather as much data about a given topic as I can. But ultimately, I will fly by the seat of my pants. Play it by ear.
Against all reasoning, more than about the Past, more than about the Present, this feels like it's about the Future.


But then again, had I not been told that this is the land of Paradox?
Had I not read the textbook tales of slums next to unfathomable wealth? Of illiteracy and scientific cutting edge avant-garde? Of filthy cities and virgin nature? Of gaudiness and breathtaking artistic expression?


Still, what I sense goes farther, much much farther than any of these (even though they seem  to hold perfectly true).


For instance: Supposedly, this is meant to be the epitome of, as James Brown put it in his inimitable manner, A Man's Man's Man's World.


And yet, the energy here is unmistakeably female. In the sense that it is nurturing. It feels like a womb.It feels like a fluvial delta or basin, rich with sediment. I mean, just take a look at the geographical map, for crying out loud! It even looks like a womb! Interestingly enough, the Greek word for pelvis (wherein the womb) and basin, is one and the same: λεκάνη [lekáni].


One feels safe here. Protected. Not by virtue of might, but by virtue, alone. 
While sitting with a slumbering child's cheek resting on your lap, you might make the assumption that you are its guardian. But if you think about it, you will realize that the assumption is false. It is you who are kept safe by the child's presence, alone. This is how I feel here in India.

I realize I must sound like I'm "not all there" but I know what I am sensing and anyone who knows me, will tell you I'm not prone to flighty metaphysics. 


This sentiment is equally manifest in the people I have encountered here. The same nurturing smile. The authentic kind: their smiles reside in their eyes, not their mouths. Again, I had been told of the Indian people's politeness. "Politeness" is a notion that never sat comfortably with me. It leaves me with an after-taste of pretence (as indeed does my other pet peeve: "nice"). I have not found the Indian people to be in the least bit "polite". Or "nice". I have found them to be gentle, especially when verbal communication is difficult. Supposedly famous for their lack of display, emotion is definitely palpable, barely contained in skin. Gentle and caring. Attentive and unassuming. And delightfully, disarmingly, liberatingly funny. 



In the meantime, the atmosphere permeating the various communication channels with my home town is becoming increasingly alarming. Angst. Fear. Unrest. Some have gone as far as saying "you will not be returning to the same country you left behind". It's not meant as a good thing. 


My particular situation seems precarious to say the least. The "season" is almost upon us, yet I haven't the faintest clue as to where, how and under what circumstances I will (will I?) be engaging in my profession.


Seems to me, that the best thing to do is adopt the local attitude to all things temporal, that is to ignore them.


After all, this is the half way mark.


So I'll leave it at that, for now.


Before I surrender to this Equinox though, I will venture two predictions:


There will be tears at both ends of our journey back to Athens.


I will be returning to this blessed land.


Friday 9 September 2011

Εδώδιμα - Αποικιακά, Παντζάμπα Πράγμα!


Μια ζωή με καθησυχάζουν πως το σεξ είναι σαν το ποδήλατο.

Αυτό που δεν σου λένε είναι πως το γράψιμο είναι σαν την μπιρίμπα. 
Δεν θυμάμαι Χριστό από μπιρίμπα. Μόνο κάτι με 1ο πακέτο, 2ο πακέτο (ή μήπως μικρό και μεγάλο;). Και μπάζες. Ή μπάζα. Ή μήπως αυτά ήταν με το σεξ; 

Σκατά.

Δε πόιντ ιζ, πως μέρες τώρα για διάφορους λόγους -θα ακολουθήσουν αναλύτικα- ["ΜΠΡΕΗΣ! ΜΠΡΕΗΣ!"] αναβάλλω το ποστ αυτό, και δεν μου φτάνει ο δικός μου ψυχαναγκασμός, έχω και τα μηνύματα "άντε, πότε θα γράψεις;" [τραβάτε με κι ας κλαίω, κατακολακευμένη λέμε!]

By public demand λοιπόν, βουαλά, αφού δεν βαστιέστε, πάρτε premenstrual post, να γουστάρετε.

Λοιπόν, είσαι ο και λέγεσαι.

[Φοβερό αλλά με το που κάθομαι να γράψω θελώ αυτομάτως να ανάψω ένα τσιγάρο...]

Η τελευταία εβδομάδα είχε τα ζόρια της. Δεν θα μπω σε τρελές λεπτομέρειες, αλλά τα δύο βασικά προβλήματα ήταν αφ ενός ο επίμονος βήχας που ταλαιπώρησε την Τζώρτζια σε τέτοιο βαθμό που της έσπασε τελικά τα νεύρα, αφού την έκανε να πνίγεται όποτε πήγαινε να μιλήσει, να φάει ή να κάνει τις ασκήσεις της. Μιλάμε για εξάντληση. Δική της, εννοείται. 
Επιπλέον, δυσκολία έφεραν οι λεπτές και ευαίσθητες φλέβες της, στο να της χορηγούνται αντιβιωτικά για την καταπολέμηση του βακτηριδίου που ευθύνεται για την νόσο του Λάιμ, το μπορέλια.
Γνωρίζετε, φαντάζομαι, πως τα παιδικά παραμύθια μιλάνε την γλώσσα του συμβολισμού και πως ο βάτραχος δεν είναι ποτέ βάτραχος. Αν έχετε ακουστά το παραμύθι με το μπιζέλι κάτω από αμέτρητα στρώματα που έκανε την όμορφη και ντελικάτη πριγκήπισα να μελανιάζει, να ξέρετε πως το μπιζέλι είναι βελόνα και πως την πριγκήπισα την λένε Τζώρτζια. Στο σημείο αυτό όμως να ξεκαθαρίσουμε επίσης πως αν κάτι μοιάζει με πάπια, ακούγεται σαν πάπια και περπατάει σαν πάπια, τότε μάλλον είναι πάπια. Μιλάμε για πόνο και βάσανο. Δικά της, εννοείται.
Και από δίπλα, και δικά μου: τίποτα δεν με τσακίζει περισότερο απ το να είμαι ανήμπορη να βοηθήσω μια κατάσταση (πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο ρόλος μου) και να βλέπω έναν άνθρωπο (πόσο μάλλον την Τζώρτζια) να βασανίζεται.

Όμως τίποτα δεν αφέθηκε στη τύχη. Το μπιζέλι αντικαταστάθηκε με άλφα άλφα και το σιρόπι για τον βήχα με εκνεφωτή [πάπια] και από χτες το πρωί όλα βελτιώνονται σταθερά και η Τζώρτζια πήρε τ'απάνω της και επανήρθε δημήτριος, γιατί η πριγκήπισα είναι παλικάρι [πάπια], και ζούμε και οι δύο καλύτερα. [Σε βλέπω εσένα που μπερδεύτηκες: ποιό μέρος του "πάπια" δεν κατάλαβες;;]

Η φυσικοθεραπείες της προχωράνε περίφημα και με πολύ θετικά πρώτα σημάδια (ο θεραπευτής συλλαβίζει τις πρώτες του ελληνικές λέξεις: μπράβο, σιγά-σιγά, πάμε, μωρή, Τζώρτζια, αρρώστεια, θεά, καλημέρα, καλησπέρα και yashooooo!), και οι εργοθεραπείες της επίσης.

Κατά τα άλλα, μας προσάπτουν ότι γκομενίζουμε, λέει. Πρώτον, δεν είμαστε εμείς λιχούδες, αυτοί είναι kulfi (προφέρεται κούλφι, όχι κουλφοί) --- και ΤΙ κούλφοι (ο κούλφος, όπως λέμε ο γλύκας): Βεγγάλης, Παντζάμπ, γιου νέημ ιτ, γουήβ γκοτ ιτ! Και ωχού, για να ξεμπερδεύουμε: guilty as charged. Γιατί μπορούμε.

Σε άλλα νέα (ειδησεο)γραφικού χαρακτήρα, με συνεπήρε το Dr. Kildare-Ben-Casey theme και μπήκα στο τριπάκι φουλ τσεκ απ πλατίνες λάδια μπουζί. Μέχρι στιγμής Pap Test, αιματολογικές, εξέταση ούρων τζιτζί. Μια μικρή τρομάρα πήρα με τη μαστογραφία αλλά τελικά ήταν μπιζέλι και όχι πάπια. Μένει η lower spine μαγνητική και η εξέταση ΩΡΛ.

Αύριο είναι ημιαργία (όπως κάθε Σάββατο) οπότε μόνο 1 φυσικοθεραπεία και 1 εργοθεραπεία και "σχολάμε" σχετικά νωρίς, στις 12 το μεσημέρι.. Λέμε αν δεν βρέχει (οι μουσώνες για λόγους που δεν γνωρίζουμε και για τους οποίους σαφέστατα δεν ευθυνόμαστε εμείς, έχουν πάρει παράταση και τις τελευταίες μέρες έριξε καρεκλοπόδαρα!) και αν δεν σημειωθούν βομβιστικές ενέργειες (για τις οποίες σαφέστατα δεν ευθυνόμαστε εμείς) ή σεισμοί (για τους οποίους σαφέστατα δεν ευθυνόμαστε εμείς) να τολμήσουμε μια μικρή βόλτα μέχρι την Green Park Market (οδός Γκρην Παρκ Μάρκετ).

Χτες το βράδυ πετάχτηκα μόνη μου μέχρι εκεί για να ψωνίσω γλυκά (πάπια) απ το λατρεμμένο Evergreen (o Ινδός Βάρσος) και στην επιστροφή πέτυχα παρέλαση-υπερπαραγωγή με 3-4 διαφορετικές μπάντες (τύπου ταρατατζούμ), γιόρταζαν (αν κατάλαβα καλά) τον θεό Ganesha, με άρματα με χορεύτριες, άλλα με τρισδιάστατες αναπαραστάσεις σε φυσικό μέγεθος, πλαισιομένα σε όλο το μήκος της παρέλασης από βαστάζους που κουβαλούσαν μεγάλα φωτιστικά, όλα συνδεδεμένα με ένα τρακτέρ-ηλεκτρογεννήτρια που ακολουθούσε την οπισθοφυλακή! ΜΑΓΕΙΑ! Εννοείται πως επέστρεψα στην κλινική ΜΕΣΑ στην παρέλαση με τρομπέτες και τύμπανα ολούθε γύρω μου!!

"...with rings on her fingers and bells on her toes, 
she shall have music wherever she goes..."





Sunday 4 September 2011

Panchadrama

Υποθέτω πως σε κάθε ταξίδι θα υπάρχουν και μικροαναποδιές, πόσο μάλλον σε παρθενικό, που δεν ξέρεις πού πάνε τα τέσσερα. Μην φανταστείτε τίποτα τραγικό. Εννοώ αυτά τα μικροτίποτα που όμως, παρωδικά, σε στραβώνουν. Λιγάκι. Σου χαλάνε το όνειρο.

Το "λιγάκι" οφείλεται κυρίως στο ότι δεν θες να υπάρξει κανένα ψεγάδι και γι αυτό ελαχιστοποιείς όσα τυχόν  προκύψουν. Αυτά τα ίδια μικροτίποτα, όταν σου συμβαίνουν στην χώρα σου, στην πόλη σου, στο σπίτι σου, στην εκτός παρένθεσης ζωή σου, γίνονται casus belli. Αλλοίμονο.

Με το massage έχω εδώ και πολλά χρόνια μια σχέση σχεδόν ερωτική. Ειδικά τα τελευταία  χρόνια, όποτε μου δώθηκε η ευκαιρία, την (c)άρπαξα. Έχω απολαύσει διαφόρων ειδών μασσάζ, σε διάφορες χώρες.
Τον περασμένο Οκτώβριο γνώρισα τον Γιάννη, ο οποίος ασχολείται με την αγιουρβέδα (δηλαδή την παραδοσιακή Ινδική ιατρική) της οποίας μία από τις καθιερωμένες πρακτικές είναι και οι μαλλάξεις, με ειδικές κινήσεις και ειδικά λάδια (ΟΚ, υπάρχουν και "στεγνά" αγιουρβεδικά μασσάζ, αλλά τα λάδια είναι εκ των ουκ άνευ). Ο Γιάννης μαθήτεψε στην Κέραλα, μασσαζοπρωτέυουσα της Ινδίας. Μέσω εκείνου ανακάλυψα κι εγώ το μασσάζ αυτό, και εκτός του ότι είναι μεγάλη απόλαυση, είναι και εξόχως ευεργετικό. Μου έχει επίσης μιλήσει για διάφορες τεχνικές, σιροντάρα, παντσακάρμα, αμπιάνκα... Τον  χειμώνα που μας πέρασε, οι μαλλάξεις του Γιάννη με έσωσαν ουκ ολίγες φορές από διάφορα ντράβαλα!

Εννοείται πως ερχόμενη στο Νέο Δελχί, το έβαλα μπάι δε γουέη στόχο να εξερευνήσω το θέμα ενδελεχώς.

Προχτές, στην πρώτη μου έξοδο-εξερεύνηση στα πέριξ της κλινικής, παρατήρησα ένα κέντρο "Kerala Ayurveda", μπήκα λοιπόν να το "ψάξω". Μου είπαν ότι δεν γίνονται "walk-in massages" και πρέπει να κλείσω ραντεβού. Έκλεισα για σήμερα. Μου είπαν να πάω 15' νωρίτερα, για να με εξετάσει ο γιατρός.

Για τα ινδικά δεδομένα ο χώρος είναι πολύ προσεγμένος και δυτικότροπος, με ένα βερνίκι ινδικής σοφίας. Η μία πλευρά της αίθουσας υποδοχής είναι σημείο πώλησης προϊόντων, της μάρκας τους.  Θυμίζει οπτικά κάτι ανάμεσα σε Κορρέ, Βόδι Σοπ και Μαστίχα Σοπ.

'Ηρθατε νωρίς" μου είπε η κοπέλα στη ρεσεψιόν. Της υπενθύμισα ότι εκείνη μου είπε να έρθω αυτή την ώρα, για να με δει ο γιατρός. "Αυτό," μου λεεί "γίνεται μόνο στο πρώτο ραντεβού." Της υπενθύμισα πως αυτό είναι το πρώτο μου ραντεβού.
Εκεί ψιλομαζεύτηκε το ύφος της και με παρακάλεσε να περιμένω 5-10'. 
Περίμενα 20'. 

Με βλέπει ο γιατρός. Προτείνει 30' μασσάζ σώματος με  λάδι τάδε, 15 σε πρόσωπο και κεφάλι με λάδι δείνα και 15' ατμόλουτρο. 
Του λέω πως δεν θέλω ατμόλουτρο γιατί με πειράζει στο αναπνευστικό (μου φτάνει που έχω σαπίσει στην υγρασία απ τους μουσώνες).

Και τώρα η ταμπακέρα:

Μου δίνουν ένα κυλοτάκι μίας χρήσης και με ξαπλώνουν 2 κοπελίτσες σε ένα ξύλινο τραπέζι η επιφάνεια του οποίου είναι bombée (προφανώς για να μαζεύονται τα λάδια περιμέτρικα). Είναι εξαιρετικά άβολο. Με ξεκινάνε ανάσκελα, με κάτι γρήγορες ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε κινήσεις σε στέρεο ντόλμπυ σαρράουντ (οι 2 κοπέλες κινούνται συγχρονισμένα, καθρεφτίζοντας η μία την άλλη). Ταυτόχρονα μιλάνε μεταξύ τους και χαχανίζουν. Απ τα ηχεία βγαίνει δήθεν ζεν μουσική που με εκνευρίζει. Κάπου στο πλάι μου βγαίνει έντονο φως νεόν που με ψιλοστραβώνει.
Όχι μόνο μου είναι αδύνατο να χαλαρώσω, αλλά όσο πάει και τσιτώνω και στο 10λεπτο θέλω να τελειώσουν να σηκωθώ να φύγω.
Το κάνω γαργάρα.

Με γυρνάνε μπρούμυτα. 
Τα ίδια. Με πονάνε τα δάχτυλα των ποδιών καθώς τρίβονται στο τραπέζι. Αρχίζω να σφίγγομαι. Οι "ειδικές θεραπεύτριες" δεν πτοούνται.
Ξανά ανάσκελα για λίγο.
Μετά καθιστή.
Μετά πάλι ανάσκελα, για πρόσωπο. 
Νιώθω πλέον εντελώς σαν κρέας.

Μου τρίβουν τη μούρη όπως να'ναι.
Μπαίνει λάδι στα μάτια και αρχίζω να κλαίω.
Εκεί θορυβήθηκαν. Άρχισαν να μου τα ξεπλένουν με νερό (νομίζω). Κάνα 10λεπτο αργότερα, ηρέμησαν.
Με σηκώνουν απ το κρεβάτι του Προκρούστη και με καθίζουν σε ένα σκαμνάκι. Μου κάνει η μία το κεφάλι (ΠΟΛΥ λάδι). Τα μάτια ακόμα τσούζουν.
Με στέλνουν στο douche.

Βγαίνω, μου βάζουν μια σκόνη με τα δάχτυλα, στην κορυφή του κεφαλιού, ανάμεσα στα μάτια στο κούτελο, στο άνω χείλος, στα αυτιά, στο λακάκι του λαιμού.
Μου δίνουν να πιώ ένα ποτήρι "medicated water" κόκκινου χρώματος, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Κι όξω.
Με ρώτησε ο γιατρός πως πήγε.
Του είπα.
Θέλει να μου πουλήσει πακέτο 7 ημερών με έκπτωση 10% (γουαδεφάκ!!)

Ποιό μέρος του "very unsatisfactory" δεν κατάλαβε;

Αλλά τι να περιμένει κανείς όταν η κάταληξη του website είναι .biz?


Ευτυχώς, εκτός απ τις μουλάρες στο Κέραλα Αγιουρβέδα (που ο Βούδας να το κάμει!) σήμερα γνώρισα και την Ζοζεφίν. Τώρα που γκρίνιαξα και είπα τον Bono μου και ξαλάφρωσα πάω για νάνι αποκαμωμένη. Αύριο η Ζοζεφίν :)

Saturday 3 September 2011

Easy

Μετά το ταξίδι και την πρώτη εκείνη εβδομάδα που είμασταν χαμένες ανάμεσα στην προσπάθεια προσαρμογής σε όλους αυτούς τους νεοτερισμούς και στην τσίτα της ομοβροντίας εξετάσεων, την γνωριμία με τους ανθρώπους της κλινικής, οι στάθμες αδρεναλίνης (τουλάχιστον οι δικές μου) κορυφώθηκαν με το Ασιατικό μου ντεμπούτο :)

Στην συνέχεια, παρότι (ή μήπως επειδή, ακριβώς;) αρχίσαμε να μπαίνουμε σε κάποια ρουτίνα, η επιφυλακή χαλάρωσε, πέσαμε απ το code red σε ένα μάλλον ξεβγαλμένο κίτρινο, λίγο πιο έντονο απ τον κρόκο των ινδικών αυγών (ton sur ton με το ασπράδι) και αισθητά λιγότερο πειστικό απ τον ήλιο στο Νέο Δελχί, σχεδόν πάντα κρυμμένος πίσω από τα ακόμα πανταχού παρόντα σύννεφα  των μουσώνων.

Κι έτσι η δεύτερη εβδομάδα κύλησε, σαν κολύμπι σε μελάσα, απ τον τρίτο όροφο (όπου βρίσκεται το δωμάτιό μας αλλά και το χειρουργείο) στο υπόγειο (όπου βρίσκονται οι αίθουσες φυσικοθεραπείας και εργοθεραπείας) με ενδιάμεσο σταθμό στο ισόγειο (όπου βρίσκεται το γραφείο της Δρος. Σροφ αλλά και το injection room όπου γίνονται οι ενέσεις) και πίσω, χωρίς ιδιαίτερα production numbers. Μέχρι και σήμερα όλες μας οι μετακινήσεις γινόντουσαν με το καροτσάκι. Από Δευτέρα όμως λέμε να το αντικαταστήσουμε με το "Π". Άλλωστε, μετά την "συναυλία" της περασμένης Τρίτης, η Δρ. Σροφ είπε στην Τζώρτζια ότι πρέπει να περπατάει όσο γίνεται περισότερο, έτσι ώστε να είναι έτοιμη να φύγει για το αεροδόμιο περπατώντας ελεύθερα!

Κοιμηθήκαμε περισότερο και καλύτερα. Κάποια στιγμή μπουχτίσαμε με το ινδικό μενού και τότε έπαιξε ντελίβερυ Pizza Hut. Δια μαγείας απ την επόμενη μέρα άλλαξαν τα προτεινόμενα προς σαβούριασμα πιάτα και εμφανίστηκε (on paper) ένα πιο δυτικότροπο μενού. Τι φασολάκια, τι καροτάκια, τι πατάτες με δεντρολίβανο, τι αρνάκι με σάλτσα κόκκινου κρασιού, τι πέννες με τομάτα και βασιλικό! Χαμός! Ον πέηπερ. Στο πιάτο πάλι, μεταφράστηκε σε μια φιλότιμη προσπάθεια, και ως εκ τούτου την τιμήσαμε με χαρά και ευγνωμοσύνη.

Το απόγευμα της Τετάρτης, επιτέλους τα κατάφερα και πήγα στο μάθημα γιόγκα. Έχουν περάσει πάνω από 2 χρόνια απ το τελευταίο μου session και ακόμα και τότε δεν είχα  εντρυφήσει. Ο δάσκαλος είναι νεαρός άνδρας, πολύ μελαμψός, με ατημέλητα μακρυά μαλλιά και όψη φοιτητή. Οι "μαθήτριες" είμαστε 2. Μια ογδοντάχρονη Ινδή κυρία με παραδοσιακή φορεσιά, κι εγώ. Η συμμαθήτριά μου κάθεται σε μια καρέκλα και πραγματοποιεί μόνο τις αναπνοές των ασκήσεων. Δίπλα της, στο ματ, μοιάζω με -ανήλικη, έστω- beached  whale. Ξεκινάμε. Οι ασκήσεις μου φαίνονται βίαιες και ο ρυθμός πολύ γρήγορος. Μου φέρνει περισότερο σε επιδαπέδια αερόμπικ. Ο δάσκαλος δυσανασχετεί. Η συμμαθήτρια τον νουθετεί λέγοντας του πως ζητάει πολλά από μια (absolute) beginner. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας απ τους γιατρούς (πίθανώς ο ντροπαλότερος όλων), αφαιρεί παπούτσια και κάλτσες, και όπως είναι με το άψογα σιδερωμένα πουκάμισο με το pin stripe και το παντελόνι με τσάκιση, πιάνει ένα ματ και συμμετέχει στο μάθημα. Νομίζω πως τον έχει στείλει μετά από συλλογική απόφαση όλο το Ινδουιστικό πάνθεον, μόνο για να νιώσω εγώ λίγο καλύτερα: εκτελεί τις ασκήσεις όπως όλοι οι άντρες του πλανήτη που καταπιάνονται πρώτη φορά με άσκηση που απαιτεί ευλυγισία, υπομονή και ακρίβεια, δηλαδή από άχαρα έως αστεία. Bless him!
Ο δάσκαλος όμως εξακολουθεί να είναι δυσαρεστημένος και όλο μου λέει "but it's easy!".
Απάντησα ενδελεχώς, με την ηπιότερη, ηρεμότερη και πιο μπάσα φωνή που μπόρεσα να παράγω.
Στα Ελληνικά.
Στο απορημένο του βλέμα, προσέφερα ένα πολύ ακριβές και τελεσίδικο "Greek. It's so easy."
Η συμμαθήτρια γέλασε. Ο συμμαθητής θα είχε γελάσει αλλά έψαχνε την ανάσα του.
Το γιατρουδάκι το έσωσε ένα τηλεφώνημα. Η κυρία σηκώθηκε απ την καρέκλα της και αποχώρησε λίγο αργότερα. Τελείωσα μόνη μου το μάθημα. Με ρώτησε πως αισθάνομαι. "Προς το παρόν, μια χαρά. Αύριο να δούμε...". Μαζέψαμε τα mats, τακτοποιήσαμε και φεύγοντας χαιρετηθήκαμε. "Θα τα ξαναπούμε την Παρασκευή στις 5μιση"

Για να είμαι δίκαιη, την επόμενη μέρα δεν ένιωσα ούτε ίχνος πιασίματος. Να τα λέμε κι αυτά.